مصطفی هاشمی طبا در روزنامه شرق نوشت: در حالی که طوفان های براندازانه (تحریم، جنگ و توطئه دشمن) بر سر ما وزیده است، به جای تجمع و تدبیر و ذخیره سازی، باز هم می خواهیم به دروغ خود را سرپا نگه داریم و با اسراف و تبذیر و سرخی از سیلی زدن، نشان دهیم که طوفان بی فایده است و ما نیز از هر نوع تبلیغی بودیم و مخالفیم.
ما بارها تصویر ایران را در بحبوحه تحریم ها و جنگ ها نشان داده ایم، اما دولت این کشور نه آن را باور کرد و نه برنامه ای برای آن داشت.
مشکل کجاست؟ مشکل اینجاست که دولت (بخوانید حکومت داری) مردم را رقیب می داند نه دوست. فکر می کند که به جای اینکه از دوست کمک بخواهد، باید به هر طریقی رقیب را از رقابت منصرف کند.
در بحبوحه کمبود زیرساخت ها که تمامی فعالیت های اقتصادی، اجتماعی و حتی سیاسی به آن وابسته است، روند اسراف و تبذیر در جامعه ادامه دارد و در این وادی گویا هیچ اتفاقی نیفتاده و سال هاست که امکانات کشور به هر نحوی غارت شده است. حالا نه این که بگویم این است و نه چیز دیگر، بلکه فقط برای نشان دادن سیاست هایی است که نمی تواند گذشته را جبران کند، بلکه می تواند تعدیلی در زیاده خواهی کشور باشد.
باید باور کنیم حتی اگر تحریم ها برداشته شود، حتی اگر گرداب خارجی متوقف یا همراه شود، چاره ای جز فرار از شلختگی، اسراف، تبعیض و رانت خواری نداریم و بپذیریم که سیاست های شبه لیبرالی و پولی نمی تواند دردی از کشور دوا کند و باید بیشتر بر روی سیاست های عملیاتی و مالی و نه سیاست های مالی واقعی تمرکز کنیم. کشور بدون جلوگیری از اسراف ویران خواهد شد.
1- برخلاف آنچه مسئولان دولتی می گویند، نمی توان با قاچاق بنزین و گازوئیل و قاچاقچیان مبارزه کرد، باید با آن و متصدیان آن مبارزه کرد. به جای جدول الگوریتمی قیمت بنزین، همان سهمیه بندی (در مورد خودروهای شخصی) انجام شود. نتیجه این است که علاوه بر جلوگیری از واردات بنزین، صادرات رسمی نیز خواهیم داشت و قبل از آن سهم خودروهای عمومی افزایش می یابد.
2- به جای سوزاندن نفت کوره با حداقل چهار درصد گوگرد در نیروگاه ها، روی پالایش و گوگرد زدایی آن سرمایه گذاری کنید و گاز اکسید گوگرد را که در نزدیکی آب به اسید سولفوریک تبدیل می شود، وارد ریه مردم نکنید و شهرها را نبندید.
به جای اینکه هشت میلیارد دلار برای واردات بنزین هزینه کنیم (به گفته خود دولتمردان اما رئیس جمهور گفت چهار میلیارد، کدام یک درست است؟) باید آن را برای گوگردزدایی یا ساخت ایزومکس در پالایشگاه ها هزینه کنیم و فرآورده ها را صادر کنیم. می گویند گوگرد زدایی سخت است اما باید بگویم امکان پذیر است. اراده می خواهد و شاید نیازی به خارجی نباشد.
3- به جای سوزاندن مازوت برای تولید برق و همچنین تعطیلی کارخانجات، همه مصرف کنندگان از جمله کارخانه ها را موظف به صرفه جویی 20 درصدی در مصرف برق کنیم و ملاک آن را مثلا اردیبهشت 1404 بگذاریم تا با توجه به مصرف اردیبهشت ماه هر ماه 20 درصد صرفه جویی کنند و مازاد مصرف را یا با جریمه سنگین پاسخ خواهیم داد. آن وقت همه مهندسان کارخانه با مهندسی پس انداز می کنند و همه افراد با درایت. آیا این به معنای تکیه بر علم و دانش مردم است؟ آیا حاکمیت این اتکا را در خود می بیند؟
4- درست است که طبیعت با ما سازگار نیست و باران های بهشتی کم شده است اما ما خیلی مقصریم. حقوق دریاچه ها و تالاب ها را تثبیت کنیم و سهم کشاورزی را 20 درصد کاهش دهیم و تصفیه خانه های فاضلاب و آبخیزداری را جدی بگیریم. اگر برای همه امور جاری پول چاپ می کنیم چرا برای امور حیاتی کشور پول چاپ نکنیم. به جای بودجه تورمی، بودجه انقباضی را ببندیم و اینقدر صرف هزینه های بیهوده مثل تبلیغات نکنیم. اگر تبلیغات موثر بود، سرنوشت امروز دنیا فرق می کرد.
5- کارخانجات خودروسازی را موظف به تولید اتوبوس های پیشرفته و کامیون های کم مصرف با حداکثر ظرفیت و خودروسازان را موظف به تولید خودروهای هیبریدی و به جای واردات خودروهای لوکس (مراجعه کنید به نمایشگاه های خیابان مطهری و بهشتی و شهر شمالی) در صورت لزوم فقط خودروهای هیبریدی اقتصادی وارد کنند.
6- تا جایی که می توانیم حمل و نقل کالا را به راه آهن بسپاریم و در این امر جدی باشیم.
7- به فکر آینده کشاورزی باشیم. کشاورزی رو به کاهش است و سالانه 20 میلیارد دلار محصولات کشاورزی وارد می کنیم، اما کالاهای اساسی تولید نمی کنیم و ضایعات زیادی داریم و قیمت میوه و تره بار و درختان بسیار بالا رفته است. در کشور کم آب شده اند و ملت دست دراز می کند.
8- پیگیری جدی برق خورشیدی برای جایگزینی گاز در نیروگاه ها و بسیاری از مصارف دیگر. هند سالانه 22000 مگاوات برق خورشیدی نصب می کند. چرا ما نمی توانیم؟ خوشبختانه در این هفته همایش و نمایشگاه بین المللی بهینه سازی مصرف و بهره وری انرژی برگزار شد و سیاستمداران و مدیران انرژی سخنان مناسبی را بیان کردند اما همه این سخنان راه حل را به آینده ای نامعلوم ارجاع داد.
ما نیازمند تصمیم گیری های شجاعانه، روشن و سریع هستیم و شرکت کنندگان در نمایشگاه این همایش با اندکی تشویق می توانند پاسخگوی وضعیت فعلی بسیاری از مسائل و تکمیل کننده سیاست های ذکر شده باشند. همه از جمله دولت باید بپذیرند که کشور به نقطه خطر رسیده و تصمیمات عاجل برای آن لازم است، نه آنهایی که بی توجهانه تصمیمات را بدون اولویت می گیرند که انگار قرار نیست اتفاقی بیفتد و از مردم می ترسند مثلا دلشان را برای فوتبال در جام جهانی بسوزانند بدون اینکه کاری از دستشان بر بیاید. اولویت ها کجاست؟ فوتبال فرودگاه قم است؟ یا نخل های سوخته و تالاب های خشک و زمین های فرو رفته و هوای کثیف؟
البته کارهای دیگری هم می شود کرد اما نباید از مردم ترسید و آنها را دوست خود بدانید و به آنها اعتماد کنید و به جای روش های پولی روش های عملیاتی را انتخاب کنید. لازم نیست رئیس جمهور همه جا برود و همه را ملاقات کند و در سالگرد هر موضوعی شرکت کند و سخنرانی کند و چیزهای بدیهی بگوید. رئیس جمهور در جای خود بماند و کارهای مشابه و مشابهی را که در راستای حفظ ایران و صلابت کشور عزیزمان است پیگیری کند و دست به کارهای متفرقه و دهان پرکن و تبلیغاتی نزند. اگر اینها را درست کند، لطف بزرگی به ایران کرده است که آن را حفظ کند و اگر مردم هوای خوبی داشته باشند، به بنزین کمتر، مصرف آب و برق کمتر راضی می شوند، زیرا می دانند سالم تر خواهند بود. به سادگی از کنار این سطحی نگری ها نگذرید و با تمسخر به آنها نگاه نکنید.
