اگر میخواهید بدانید چطور ممکن است یک نفر تیشه به ریشهاش بزند و تصویر و خاطره درخشانش را در حافظه جمعی میلیونها انسان زیر پا بگذارد، کافی است به شرایط این روزهای خدای عزیز نگاه کنید.
نمی دانیم چند سال دارید که این را می خوانید، اما خداداد در آن هشتم آذر فراموش نشدنی 1376 با گلی که به استرالیا زد، چنان جایگاهی را در قلب میلیون ها ایرانی به دست آورد که هیچ کلمه ای نمی توان آن را توصیف کرد. در خودجوش ترین و معصومانه ترین شادی تاریخ، مردمی که در خیابان می رقصند یا موتور سواران و ماشین سواران فریاد می زدند: خدایا دوای هر بیماری. این معالجه بیماری ها، اما امروز دچار چنان بیماری شده که حال انسان را بد می کند. تکبر، جهل و اصرار بر تکبر و بی ادبی.
خداداد عزیزی هفته گذشته در جریان پخش زنده مراسم قرعه کشی جام جهانی 2026 از الفاظ رکیکی روی آنتن زنده استفاده کرد که بازتاب منفی زیادی داشت. او که وانمود می کند فکر می کند میکروفونش باز نیست، رسما به جانی اینفانتینو رئیس فیفا و دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا توهین کرد. این موضوع یک هفته تمام مورد انتقاد کاربران شبکه های اجتماعی قرار گرفت و به جایی رسید که حتی برخی رسانه ها و شبکه های دولتی نیز از رفتار و گفتار خداداد انتقاد کردند و همچنان از چنین فردی به جام جم دعوت می شود. عزیزی به خصوص مثل قبل با رفتار هوشمندانه و سبک خود در روی آنتن زنده نشان داد که شخصیت مناسبی برای چنین برنامه هایی نیست.
در شرایط عادی انتظار می رفت با طرح انتقادات، خداداد از رفتار خود عذرخواهی کند یا در بدترین حالت ممکن سکوت کند و منتظر بماند تا انتقادها به مرور زمان فروکش کند. اما غافلگیری زمانی کامل شد که به عنوان سرپرست تراکتور پس از تساوی بدون گل این تیم مقابل ذوب آهن در میکسدزون حاضر شد و همان حرف ها را در کنار فحاشی های عجیب دیگر با نهایت صراحت تکرار کرد. دفاع عزیزی از خودش این بود که: «همه از این حرف ها می زنند، اما هیچکس مثل من جرأت ندارد این حرف ها را در جمع بگوید، من جگرش را دارم و می گویم!»
این توجیه آنقدر عجیب است که استفاده از هر متنی برای نقد آن توهین به کلمات است! هر کودک نوپایی میداند که هر کلمهای جایگاهی دارد و مثلاً چیزی که در حضور نزدیکترین دوستانتان میگویید، قرار نیست در مقابل والدین یا معلمان و مربیانتان از دهانتان بیرون بیاید. طبیعتاً بین حریم شخصی و حضور افراد تفاوت وجود دارد و فردی که این تفاوت فاحش را درک نمی کند، شجاع و نترس نیست، بلکه احمق و بی هوش است.
هر چه هست، 28 سال پس از شبی که خداداد محبوب ترین مرد مردم ایران شد، امروز با پدیده ای روبرو هستیم که به دیگران التماس می کند: «لطفاً از من متنفر شوید! بزرگترین دوست و دشمن هر آدمی خودش است و وقتی کسی مصمم است خود را از چشم دیگران پنهان کند هیچ کاری نمی تواند بکند. کسی که می توانست سرمایه اجتماعی یک کشور باشد و پیر و جوان دوستش داشته باشند، حالا به دوربین خیره شده و با اشاره ای شجاعانه فحش و ناسزا می گوید. خدایا تو این روز کسی بمیره!
