احمد زیدآبادی در کانال تلگرامی خود با اشاره به حادثه فرمان اجرایی فرمان امام برای 57 شهروند سیرجانی که مجبور به تخلیه منازل خود هستند، نوشت:
اخیرا فیلمی از غلامحسین محسنی اجیعی رئیس قوه قضائیه دیدم که به نظرم بی سابقه بود. در آن ویدئو، آقای آژه ای از بی تفاوتی نسبت به سخنان گیج کننده یکی از شهروندان در مسجد جمکران به شدت متاثر شد. به گفته آقای آژه ای از این بی توجهی به قدری عذابش می دهد که از مسئولین مسجد می خواهد با بررسی فیلم دوربین های مداربسته هویت آن شهروند را بیابند تا صدای او شنیده شود.
حال سوال من از رئیس قوه قضائیه این است که آیا فقط کسانی که در مسجد جمکران از ایشان می خواهند سخنانشان را بشنوند سزاوار این نوع دلسوزی هستند یا دیگر شهروندان مظلوم این کشور نیز در این زمینه حق دارند؟
بیش از یک ماه است که 57 شهروند سیرجانی درگیر حکمی به نفع ستاد اجرایی فرمان امام هستند و عملا زندگی آنها به کابوس تبدیل شده است. به هر دری می زنند و با همه جا مکاتبه می کنند، حتی در قوه قضائیه یا ستاد اجرای احکام، تلفنی برای شنیدن آنها وجود دارد، اما فقط با در بسته مواجه می شوند.
ماموران ستاد دیروز با حضور در محل سکونت تعدادی از آنها از آنها خواستند منازل خود را تخلیه کرده و به ستاد تحویل دهند! این بندگان خدا که گاه در پیری با حساب های خالی به نفع ستاد زندگی می کنند به کجا پناه ببرند در این عصر؟ آنها تاکنون نامه های متعددی به رئیس قوه قضائیه برای ملاقات کوتاه ارسال کرده اند که به نیت استماع حرف هایشان است، اما تا این لحظه فرصتی به آنها داده نشده است! آقای آژه ای! چرا به این شهروندان پاسخی داده نمی شود؟
این چه پدیده ای است که همه از نام این ستاد اجرایی فرمان امام می ترسند؟ همه میگن پیگیری نکن چون فایده نداره! همه می گویند هیچکس به آنها نمی رسد! همه می گویند فعال مایشا هستند، دنبالشان نرو! این چه پدیده ای است که پاسخگوی هیچ جا نیست و رئیسش حاضر است با شهروندانی که تمام وجود و اموالشان در اختیار نهاد زیرمجموعه اش است، ملاقات کند و حتی تلفنی صحبت کند؟
پس این خانواده های بی پناه به کجا پناه ببرند و از چه کسانی کمک بخواهند؟ آیا بعد از یک عمر زحمت و عزت باید خفه شوند و بی خانمان شوند؟ جلوی دولت بنشینند یا ستاد؟ آیا باید دست به خودسوزی بزنند؟ آیا برای بیان درد دل خود با رسانه های خارجی مصاحبه کنند؟ آیا باید به مجامع بین المللی شکایت کنند؟ از دیوان دادگستری یا دادگاه کیفری لاهه کمک بخواهید؟ آقای اژه ای! خوب، خودت و خانواده ات را یک لحظه جای آنها بگذار. یکی از قضات شما دستور داد 57 نفر را بکشند. زن و مرد، بزرگ و کوچک، پیر و جوان، تمام وسایل حتی ماشین و منازل مسکونی خود را تحویل ستاد اجرایی می دهند و در کوچه و خیابان بی خانمان می شوند! بعد از آن در این مملکت یک فرد موثر پیدا نمی شود که جواب نامه آنها را بدهد! اگر شما جای آنها بودید چه می کردید؟
بالاخره هر چیزی در این دنیا حدی دارد. چگونه مصادره اموال مردم محدودیتی ندارد؟ این ستاد اجرایی با نتیجه سردرگمی مردم چه می کند؟ کاربرد آنها چیست؟ چرا آنها و قضات مربوطه حد و حدود را نمی شناسند و به بدبختی شهروندان علاقه نشان می دهند؟
هر کس این داستان را می شنود ناراحت می شود. بعضی ها می گویند اگر همه این 57 نفر حبس ابد می گرفتند، کارشان راحت تر از این می شد! زیرا در زندان حداقل سرپناه و جیره روزانه برای زندگی وجود دارد. با مصادره تمام اموال و پس انداز، امکان ندارد که این بندگان خدا به همین مقدار مهیا کنند!
از همه وجدان های بیدار و حتی آنهایی که هنوز وجدانشان به خواب کامل نرسیده می خواهم اگر این یادداشت را می خوانند به دست هر مسئولی به ویژه رئیس قوه قضائیه و رئیس قوه مجریه برسانند تا فردا نگویند که بی خبر بودند وگرنه نسبت به این ظالمانه بی تفاوت نبودند!
