عباس یمینی شریف شاعر محبوب کودک و نوجوان خود را اینگونه معرفی کرد: «من ترانه سرای کودکانم/ خوشحالم به عشقشان/ من عباس یمینی شریفم/ نشان بچه هایم را بگیر». بچه های دیروز شعر «من دوست مهربانم / من دانا و خوش بیان / بسیار می گویم / با اینکه لال هستم / بسیار نصیحت می کنم / من دوست ستایش هستم / من دوست هنرمند هستم / من آدم خوب و بی آزارم / مرا فراموش نکنید / من دوست مهربانم» را در خاطره جمعی خود دارند، هر چند ممکن است بچه ها یا گل های ما به نام او را به یاد نیاوریم. ایران / ما سرزمینمان مثل زندگی هستیم / می دانیم / باید عاقل و هوشیار و بصیر باشیم / باید بتوانیم از ایران پاسداری کنیم / سربلند باش ای ایران آزاد باش ای ایران / شاد باش ای ایران فرزندانت از ما در ذهن ها مانده است.
به گزارش ایسنا، عباس یمینی شریف در 7 دی ماه 1368 در سن 70 سالگی دار فانی را وداع گفت، این شاعر در اول خرداد 1377 در محله پامنار تهران متولد شد و دانش آموز مدرسه دارالفنون بود و در سال 1317 در مقطع مقدماتی تحصیل کرد. در سال 1321 اولین شعر او برای کودکان در مجله «نونهالان» منتشر شد. در سال 1323 مجله بازی کودکان را با ابراهیم بنی احمد منتشر کرد. در سال 1324 اشعار او در کتابهای درسی دوره ابتدایی ایران گنجانده شد.
در سال 1332 یمینی شریف با بورسیه دولتی به آمریکا اعزام شد و یک سال در دانشگاه کلمبیا دوره تخصصی آموزش کودکان خواند و فوق لیسانس گرفت. در سال 1334 دبستان «روش نو» را به همراه همسرش توران مقومی تأسیس کرد که بعدها با گسترش فعالیت از مهدکودک تا پایان راهنمایی به مجتمع آموزشی تبدیل شد. در دی ماه 1335 به پیشنهاد جعفر بدیعی اولین شماره مجله کیهان بچه ها توسط موسسه کیهان منتشر شد و تا سال 1358 با موسسه کیهان همکاری داشتند و عباس یمینی شریف نیز از موسسان شورای کتاب کودک بود. بیش از 30 شعر و داستان از او در زمان حیاتش منتشر شد و جوایز بسیاری را در ادبیات کودک و نوجوان از آن خود کرد.
مصطفی رحماندوست، شاعر ادبیات کودک و نوجوان، جایگاه عباس یمینی شریف را مبتدی در ادبیات کودک و نوجوان می داند و می گوید: «مصطفی رحماندوست، شاعر ادبیات کودک و نوجوان است. یمینی راه را باز کرد که دیگران بیایند و کار درست و حساب شده تری انجام دهند». در واقع در زمانی شعر کودک می گفت که ما ادبیات مستقلی برای کودک نداشتیم و از این منظر رفتار یمینی شریف غیر قابل فکر بود اما به شعر سنتی نگاه می کرد و آن را ابزاری برای تربیت می دانست.
صمد بهرنگی در نقد خود می نویسد: «می توان گفت که کار عباس یمینی شریف با صحنه بسیار فاصله دارد. این «کتاب مجری» جز سرگرمی از طریق بلاغت و پرحرفی و مشتی قوانین کلی اخلاقی و احتمالاً متحجرانه، پیامی برای کودکان ندارد. ادبیات کودک و نوجوان را در ردیف خود قرار دهند و سادگی و وضوح و سلامت روانی را در این آثار حفظ کنند و ادبیات کودک را مانند خود کودکان پاک و ساده نگه دارند. مانند معماها از داستان یا شعر برای کودکان، و دیگران را به دنبال خود دعوت نکنید، اگر درد و اندوهی دردناک دارند، از وضعیت کنونی خود ناراضی هستند، در کار خود شکست خورده اند و گلایه، اعتراض، شکوه و شکایت دارند، آن ها را در قالب نوشته هایی برای بزرگسالان بنویسند و دست از نوشتن ادبیات کودکان بردارند.
یا محمود کیانوش می گفت: «یمینی شریف باور نمی کرد که شاعر نیست و آنچه می آفریند شعر نیست، حتی وسیله ای برای سرگرمی کودکان نیست؛ تا توقع آنان را از شعر گمراه نکند و باز هم باور نمی کرد که پذیرش او نشانه میدان خالی است، نه شجاعت او.
اسدالله شعبانی شاعر نیز یمینی شریف را شاعری با همت و پشتکار فراوان می نامد که با علاقه و دلبستگی به دنیای کودکانه توانسته وارد دنیای رنگارنگ کودکان شود و در آسیب شناسی شعر خود می گوید: یمینی شریف را شاعری در دوراهی سنت و تجدد می یابم که مانند فرزندان خود ابزاری برای فرزندان خود می داند که از طریق راه و رسم به آنها آموزش می دهد. آموزه های اخلاقی رایج را با زبانی مستقیم و شعارگونه می رساند و گاه کلیشه ها را به کودکان تحمیل می کند، اما هرگاه یمینی شریف با تکیه بر بازی های کلامی و طنزهای کودکانه خود توانسته خود را از محتوای آموزشی شعر بیرون بکشد.
