بوی بد یکی از قوی ترین محرک های حسی انسان است، اما آیا می توان «بوی بدترین ماده جهان» را به صورت علمی تشخیص داد؟
از دیدگاه علمی، «شدت بو» را می توان بر اساس کمترین غلظت قابل تشخیص توسط بینی اندازه گیری کرد. مواد مختلف را می توان در غلظت های بسیار کم بو کرد و واکنش های متفاوتی نسبت به بوی آنها ایجاد کرد.
در این معیار برخی از مواد شیمیایی آنقدر قوی هستند که حتی در کسرهای بسیار کوچکی از واحدهای حجمی هوا نیز قابل تشخیص هستند و این خاصیت را می توان یکی از معیارهای «بوی بد» دانست.
تیواستون، بدبوترین ماده شیمیایی
تیواستون یکی از بدبوترین و شدیدترین بوهایی است که علم شناخته شده است. این ترکیب به دلیل وجود گوگرد در ساختار خود بوی بسیار قوی و نامطبوعی دارد که حتی در غلظت های بسیار کم نیز قابل تشخیص است.
این ترکیب آنقدر بوی نامطبوع دارد که باعث تهوع، استفراغ و حتی غش در افراد حاضر در منطقه می شود. این ویژگی ها باعث شده است که تیواستون به عنوان «بوی بدترین ماده شیمیایی» در ادبیات علمی شناخته شود.
تیواستون برای اولین بار به طور تصادفی در سال 1889 توسط شیمیدانان آلمانی یوجین باومن و امیل فروم کشف شد. هدف اولیه آنها تولید ترکیب دیگری بود، اما تیواستون به طور ناخواسته در فرآیند سنتز ایجاد شد.
زمانی که این ماده در آزمایشگاه تقطیر شد، بوی بسیار بدی متصاعد شد که بر اساس گزارش های موجود تا شعاع حدود 750 متری بوی آن به مشام می رسید و باعث ایجاد حالت تهوع، استفراغ و غش در نقاطی از شهر می شد.
گزارش تاریخی دیگری از سال 1890 از بوی توستون، این بار در انگلستان، نشان داد که رقیق شدن تیوستون در هوا بوی آن را بدتر می کند. پدیده ای که در بوهای دیگر مشاهده نمی شود.
اگرچه تیواستون بوی بسیار بدی دارد، اما خود این ماده سمی یا کشنده نیست و خطر مستقیمی برای سلامتی ندارد. با این حال، به دلیل بوی بسیار قوی آن، در آزمایشگاه ها با احتیاط زیادی از آن استفاده می شود تا از پخش بو جلوگیری شود.
