طرح مصوب شورای اسلامی برای کاهش سقف مجازات مهریه در راستای کاهش تعداد زندانیان مهریه خوب است اما چرا ناگهان از 110 سکه به 14 سکه می رسد؟ فقط به خاطر شمارش مقدس اعداد؟
یک طرف طرح کاهش جمعیت کیفری زندان ها است، طرف دیگر پای زنان را خالی می کند و فقط حمایت قانونی از آنها می گیرد. آیا نمایندگان به این سمت قضیه نگاه کرده اند؟ قانون به مرد حق طلاق داده است و برخی از مردان از این موضوع برای آزار و اذیت زن استفاده می کنند. زن می تواند با استفاده از اهرم مهریه او را مجبور به طلاق کند.
قانون نیز حضانت فرزند را به مرد داده است و مرد با استفاده از موضوع فرزند، زن را تحت فشار قرار می دهد و حقوق او را پایمال می کند. باز هم مهریه تنها اهرم قابل اعتماد است.
زمانی که طلاق طبق قوانین صورت می گیرد، زن مالک هیچ یک از دارایی های مشترک نیست، اما مهریه به نحوی مسئول جبران این مورد است.
اکنون که نمایندگان محترم در طرح مصوب خود نگران زندانی شدن مردان و پر شدن زندان های کشور هستند، جا دارد برای این موارد راهکارهای قانونی بیاندیشند. به قول معروف یک طرفه پیش قاضی نرو. دادگاه به ندرت و با اکراه درخواست جدایی زن از مرد را می پذیرد و شرایطی که برای آن ذکر شده است، از قبیل عسر و حرج، بد رفتاری، اعتیاد، ناتوانی جنسی و مالی، معمولاً بر اساس شواهد و مستندات قابل اثبات نیست و قاضی غالباً ترجیح می دهد از علم قاضی که یکی از مبانی این قضایای اسلامی است استفاده نکند. چرا؟ زیرا دادگاه ها با تعداد آرای طلاق آنها منفی ارزیابی می شوند.
متأسفانه طلاق در جامعه نه تنها یک تابو اجتماعی بلکه یک تابو قانونی است، بنابراین تلاش های بیهوده ای برای ادامه زندگی انجام می شود که منجر به انزجار طرفین می شود.
نمایندگان مجلس باید با استفاده از نظرات قانونی، راهکارهای منطقی برای این موضوعات ارائه دهند و با فعال سازی سازوکارهایی مانند «دستمزد ترجیحی» و «حق تربیت فرزند» سهم مناسبی از دارایی های خانواده را برای زنان تعریف کنند.
در طرح مصوب مجلس، بر اساس قسمت آخر ماده 1 که می گوید: «جهیزیه مازاد بر 14 سکه صرفاً بر اساس ملائت مرد قابل پرداخت است» به طور غیرمستقیم برای اثبات تمکن مالی مرد بر عهده زن گذاشته شده است.
البته مهریه نماد عشق است، برای همین می گفتند مهریه کی داده و کی گرفته؟ اما وقتی مهریه در محیط خانواده تبدیل به خشونت می شود، ناگزیر «جهیزیه» تبدیل به «زور» می شود و زن مظلوم باید بگوید: «دلم حلال، جانم آزاد». حال اگر باج آزادی نباشد، زن اسیر چه کند؟
