دانش آموزان تهرانی وقتی پای مدرسه به شهر باز شد با پای مبارک به مدرسه میرفتند. یعنی مسیر خانه تا مدرسه و بالعکس را پیاده گز می‌کردند. بااین‌حال با رشد مدارس نوین و رونق گرفتن مدارس متوسطه کم‌کم بحث جابه‌جایی دانش‌آموزان جدی شدند. به‌خصوص جابه‌جایی دانش‌آموزانی که از مسیرهای ورود به شهر می‌شوند و درس می‌خوانند.
به گزارش همشهری آنلاین، «داریوش شهبازی» مولف و محقق، درباره اولین سرویس‌های مدارس تهران می‌گوید: «سیستم تحصیلی در تهران بیشتر بر روی محله‌ها بود. یعنی هر محله یا روستایی مکتب خانه خودش را داشت. بعد از اینکه مدارس دبستانی توسعه پیدا کرد، به دلیل مشخص شدن مدرسه، بچه‌ها پیاده‌روی کردند مسیرهای طول را برای رسیدن به مدرسه طی می‌کردند. یادم می‌آید وقتی ۷ سالم در مدرسه‌ای در محله زرگنده تحصیل می‌کردم. آن روزها برخی از خانواده‌های پولدار شمرونی بچه‌هایشان را با ماشین شخصی و راننده به مدرسه می‌فرستادند که یک سرویس خصوصی بود.»
شهبازی می‌افزاید: «تقریباً اواخر دوره پهلوی دوم بحث سرویس‌های مدارس در تهران جدی شد. در حقیقت سرویس‌های مدارس با توسعه شهر تهران و مشکلات، ایمنی و امنیت دانش‌آموزان گره خورده بود. دورانی که ما درس می‌خواند تنها خطری را تهدید می‌کند که دانش‌آموزان را می‌کردند گرگ‌های بیابان و سگ‌های ولگرد بودند!»
«عباس حسینی» کتاب معروف «این اتولی که من داشتم…» درباره اولین سرویس‌های مدارس شهر تهران می‌گوید: «در دوران پهلوی دوم برخی از مدارس بزرگ تهران برای دانش‌آموزان سرویس مدرسه راه‌اندازی کردند. اتوبوس های خاص که زردرنگ هم بودند. مدرسه هدف و مدرسه ایران و کالج (البرز) در تهران سرویس مدرسه مخصوص دختران دانش‌آموز بیشتر از خدمات می‌کردند.»
