زمانی که نظمیه در تهران تأسیس شد و جاده های تهران از تنگ و باریک به خیابان های عریض تبدیل شدند و تعداد خودروها زیاد شد، گزینه ای به نام جریمه در قوانین راهنمایی و رانندگی در نظر گرفته شد. رانندگان با دریافت فیش جریمه باید برای تسویه حساب به مرکزی به نام «دادگاه خلف» مراجعه می کردند. آنجا مشخص شد که چگونه باید جریمه شوند. گاه جزای نقدی، جزای نقدی با توبیخ و توبیخ نیز همراه بود.
به گزارش همشهری آنلاین، «عباس حسینی» نویسنده و محققی که 18 سال در تاریخ حمل و نقل تهران تحقیق می کند، می گوید: در آن زمان به رانندگان می گفتند «ماشین»، گواهینامه یک دفترچه بود، هر کدام. که در صفحه 4 این دفترچه تخلفات رانندگان به قدری درج شده بود که این صفحه دیگر جایی برای نوشتن خلافی جدید نداشت گواهینامه هایشان را از روی عمد بگیرند تا بتوانند با صفحه سفید تخلفات، گواهینامه جدید بگیرند تا با آرایش صورت به رانندگی ادامه دهند.”
حسینی در ادامه سخنان خود از فردی به نام «حسن هندی» یاد می کند و می گوید: «حسن هندی آنقدر در رانندگی تخلف کرده بود که همه او را در دادگاه خلاف قانون می دانستند، او راننده اتوبوس بود. برای اینکه او را نشناسند با چهره ای گریم شده در خطوط اتوبوسرانی دیگری به نام میرزا احمدخان به شماره 877 مشتری دائمی نظمیه بود.
این نویسنده و پژوهشگر درباره انواع جریمه های رانندگان تهرانی در گذشته می گوید: سرعت غیرمجاز، بوق زدن در جاده ها که موجب ترس و کوبیدن احشام از قبیل الاغ و اسب، سوار یا پیاده کردن مسافر در خارج از ایستگاه، چیدن. پرسنل و کارگران (به دلیل کثیف بودن لباس)، فحاشی و بی احترامی به مسافر، نوشیدن مشروبات الکلی، بار اضافی و … از جمله مواردی بود که مشمول جریمه شد. یعنی راننده ای که مسافر را بلند می کند یا راننده اتوبوسی که ایستاده مسافر را می گیرد نیز جریمه می شوند اگر برخی از رانندگان به دستور ماموران گوش نمی دادند جرمشان حبس بود.
جریمه رانندگان از 3 قران شروع می شد و تا 15 قران می رسید. به گفته حسینی حدود سال 1330 جریمه به 20 تومان رسید.
