حسن لطفی در اعتماد نوشت: آیدا پهننده از زمانی که فیلم کوتاه می ساخت، نشان داد که می داند داستان فیلمش را با پرهیز از اغراق و استفاده از ویژگی های فیلم های ملودرام سطحی، جذاب روایت کند. به طوری که هم بیننده تحت تاثیر قرار می گیرد و هم نیازی به خلق صحنه ای مصنوعی و آتشین نیست. حالا پس از پایان یا بهتر است بگوییم نمایش قسمت پایانی سریال در پایان شب، می توان اعلام کرد که او به نقطه خوبی در عرصه فیلمسازی خود رسیده است و این سریال ادامه قدرتمندی برای نشان دادن رشد و پیشرفت اوست. بلوغ در دنیای هنر هفتم
او و فیلمنامه نویس همکارش (ارسلان امیری) در کنار روایت داستانی درست و جذاب که در نگاه اول تکراری به نظر می رسد، توانسته اند نگاهی متفاوت به رابطه زن و مرد، عشق، پدری، هنر، هنرمند و… داشته باشند. البته این نگاه متفاوت با دیدن قسمت هایی از این سریال ارزشمندتر به نظر می رسد، متوجه می شویم که چگونه ممیزی های سلیقه ای روابط انسانی (مخصوصاً رابطه بین پسر و مادر و زن و شوهر) را مخدوش کرده است. ممیزی سلیقه ای که ربطی به شرع و قوانین رسمی کشور ندارد.
آیدا پهننده با هوشیاری تمام در سه صحنه تاثیرگذار با عبور از خطوط قرمزی که توسط حسابرسان رسمی و غیررسمی (نوشته و نانوشته) ترسیم شده است، نمایش روابط انسانی را در سینما و تلویزیون ایران در سال های اخیر ترویج داده است. این اتفاق در قسمت پایانی زمانی به اوج خود می رسد که پسر و مادر تنها هستند (پارسا پیروزفر و تسشم برومند) و پسر دست مادر را می بوسد و پسر گونه مادر را نوازش می کند. البته قبل از آن نوازش گل های پر شده لمس شده توسط دست زن توسط مرد نیز صحنه زیبا و تاثیرگذاری دیگری را رقم زد. اگرچه این صحنه و صحنه رقص مادر و پسر در یکی از قسمت های قبلی مخالفانی دارد، اما به نظر می رسد زمان بازنگری خطوط قرمز برای نشان دادن روابط انسانی در فیلم ها فرا رسیده است.
با توجه به ویژگی های فیلم و قوانینی که در شرع به ما داده اند، رسیدن به این جایگاه کار سختی نیست. اگرچه برخی از این امکانات و قابلیت ها در دهه هفتاد از سوی تعدادی از متولیان سینما (به ویژه عبدالله اسفندیاری) مطرح و با واکنش تند مردمی که همیشه نگران بودند به بایگانی فرستاده شد، اما به نظر می رسد اکنون زمان آن رسیده است که به تقاضای معقول توجه بیشتری داشته باشید. بخش قابل توجهی از فیلمسازان و تماشاگران سینما آمده اند. مطالبه ای که توجه نمی تواند ربطی به افزایش ابتذال در سینما داشته باشد. نمونه آن سریال آخر شب است که به خوبی پایان شب تاریک را به تصویر می کشد.
