«پول و پارتی» هفدهمین ساخته سعید سهیلی پس از فیلم های موفقی چون «طوفان شن»، «مردی مثل باران»، «ترانه، کاغذ، قیچی»، «گشت مهمان»، «کلاشینکف» و… است. می توان گفت برای کارگردانی که در سال های گذشته با کمدی هایش موفق به کسب گیشه شد، یک شکست بزرگ است. حالا سهیلی فیلمی ساخته که نه در رده فیلم های فارسی است و نه شبیه فیلم های بالیوودی! چون نوع تولید، داستان، بازی، نریشن و حتی فیلمبرداری و طراحی صحنه چیزی زودتر از سینمای بالیوود است که گاه مورد تایید بسیاری از کارگردانان ایرانی نیست!
به گزارش برنا، اگرچه «پول و پارتی» در ژانر کمدی تعریف می شود، اما کمدی است که با مضحک بودن بازی ها و داستان، بیشتر خنده مخاطب را به دنبال دارد. کمدی که در نوع روایی تا مرز پوچ بودن پیش می رود. حتی دیالوگ های سبک آمیتاب باچان نیز در این فیلم به خوبی بیان نشده است.
بازیگرانی که حیف بودند!
سهیلی برای بازیگران این فیلم ترحم کرده است. داریوش فرهنگ، مهدی هاشمی و امیر جعفری قطعا در هر فیلمی می توانند ترکیبی برنده باشند اما نوع بازی آنها در «پول و پارتی» به نمایش در می آید.
ساعد سهیلی که همیشه نقش اول فیلم های پدرش را بر عهده دارد، این بار در «پول و پارتی» نقش جوانی به نام «شهید» را بازی می کند که مانند ستاره های بالیوود قصد دارد با دختری که فکر می کند پولدار است ازدواج کند. شادی خانواده فقیر او
از سوی دیگر پردیس احمدیه در نقش «دنیا» ایفای نقش می کند که به همراه پدرش (مهدی هاشمی) در خانه پیرمردی ثروتمند (داریوش فرهنگ) سرایدار هستند که به دلیل ظلم هایی که دارد در زندان به سر می برد. انجام شده. اما سال ها پیش با پرداخت دیه کسانی که پدر دنیا ناخواسته باعث مرگشان شد، حالا می خواهد با دنیا ازدواج کند! دنیا که او را نمی‌خواهد فکر می‌کند می‌تواند شهید را برای پرداخت بدهی پیرمرد طلسم کند، اما نمی‌داند که شهید هم سعی دارد دنیا را فریب دهد. این داستان به جایی می رسد که بر خلاف تصور، شاهد و جهان عاشق می شوند.
از نام شخصیت ها مانند «مسیب خان»، «عمران خان» یا «لشکرخان» گرفته تا نوع تدوین، زاویه دوربین، طراحی صحنه و میزانسن و حتی موسیقی فیلم. سینمای بالیوود را می توانید در این فیلم ببینید، البته سینمایی که قبلا سینمای هند بود جابجا شده است!
ترکیب پوچ اسپانسر و بی پولی!
سهیلی در جدیدترین اثرش قصد داشت به مشکل فقر و بی پولی بپردازد، اما آنقدر بیهوده با آن برخورد کرد که باعث لنگش فیلم شد. تلفیق نمایش فقر با نمایش محصولات حمایت شده از این فیلم تناقضی است که این فیلم را سطحی تر می کند.
سهیلی بدون هیچ تردیدی قصد ساخت یک فیلم هندی را داشت، آن هم در جغرافیای ایران! ایرانی شدن سینمای کشورهای دیگر برای ایرانیانی که خودشان حرفی برای گفتن در سینمای جهان دارند به سینما نمی افزاید و نه تنها ارزشی ندارد بلکه از اعتبار آن می کاهد.
سعید سهیلی با همکاری فرزندش (سینا مهراد) به عنوان کارگردان این پروژه فیلمی را ساخت که مخاطب با فکر فیلم های قبلی این کارگردان به سینما می رود اما وقتی با آن مواجه می شود، آن را رها می کند. تئاتر ناامید شد در این میان، شاید راهکارهای سینا مهراد برای اکران مردمی با حضور عوامل و بازیگرانی که مخاطب آن ها را دوست دارد، بتواند فیلم را به فروش قابل قبولی برساند، اما در واقعیت، خود اثر به تنهایی آن چیزی نیست که ارزش پرداخت هزینه نسبتاً گزاف آن را داشته باشد. بلیط و رفتن به سینما برای خانواده ها!
مخاطب قطعا نباید انتظار شخصیت پردازی، داستان دراماتیک و دقیق، دیالوگ های پرمعنا یا لحظات ماندگار از «پول و پارتی» داشته باشد، «پول و پارتی» فقط وقت اضافی و خالی را پر می کند!
