مرجانه گلچین ادامه داد: متاسفانه هنوز هم سطرهایی داریم که در دنیا بی معنی است. مشکل تفاوت زن و مرد در همه جای دنیا حل شده است، اما ما همچنان به آن فکر می کنیم.
به گزارش شرق، من جزو اولین کسانی بودم که آقای علیخانی به من لطف داشتند و هنوز هم مرا دوست دارند و برای شرکت در این برنامه با من تماس می گیرند. نمی دانم به خاطر سن است یا گذشت زمان، از ورود به چنین فضاهایی کمی عصبی شدم. منظور من این است که در واقع از چیزی که مخاطب در تصویر ما را به عنوان بازیگر می بیند خارج شویم و وارد برنامه ای صمیمی تر و آزاد شویم.
نشان دادن خود واقعی ام در مقابل عکس برایم کمی مشکوک است. منظورم این نیست که حضور زنان نمی تواند به اندازه مردان پررنگ باشد. من شک ندارم که زنان آنقدر توانایی دارند که در هر زمینه ای بدرخشند.
آنها در اینجا نیز می توانند حرف های زیادی برای گفتن داشته باشند. با این حال، از آنجایی که باید و نبایدهای حضور زنان در این گونه برنامه های واقعیت را می شناسم، کمی شک داشتم که این ظاهر به همان راحتی که برای مردان اتفاق می افتد پیش برود.
با احسان ایلخانی هم صحبت کردم و گفتم ترجیح می دهم ببینم نتیجه کار چه می شود و بعد شاید بتوانیم درباره آن صحبت کنیم. باید باور کنیم که ما خانم ها به خصوص در زمینه کمدی کار خیلی سخت تری نسبت به آقایان داریم.
چون نمی توانیم از جسمی و کلامی استفاده کنیم، کارمان سخت تر است. نوع کمدی که دوست دارم کاری است که از زندگینامه داریوش مهرجویی در «اجاره نشین ها» و «مهمان مادر» دیدم. آثاری که وقتی به آنها می خندیم ساعت ها به آنها فکر می کنیم. مادری که برای چشمان روشن مهمانش غمگین است و ما به آن می خندیم. در این صورت غم خاصی در ته این خنده نهفته است.
این نوع کمدی مورد علاقه من است. من آن نوع سینمای تجاری را دوست ندارم که باید با هر چیزی شوخی کرد و خندید. بیشتر فعالیت های من در تلویزیون در زمینه طنز بود.
سریال هایی که با وجود بایدها و نبایدها نمی توانستیم خیلی کارها را انجام دهیم. فکر می کنم یکی از بازیگران زن خوش شانس بودم یا دوستانم فکر می کردند من بیشتر از خیلی از خانم ها در قالب یک زن محجبه و سنتی شوخی کردم.
با این نگاه متفاوت به حضور زنان در عرصه کمدی، باید اجازه داد امثال من که بیش از 40 سال در این حرفه حضور دارم، برای حضور در یک رئالیتی شو کمی ترس داشته باشند.
اینکه آیا این حضور می تواند موفقیت آمیز باشد یا خیر، اکنون نمی توانم نظری بدهم. احسان ایلخانی همچنان به من لطف دارد و دوست دارد در این برنامه حضور داشته باشم. ما در نهایت باید طیف وسیعی از مردم را راضی کنیم.
در سینما با تعداد محدودی مخاطب سروکار داریم، اما وقتی در رسانه ای مانند تریبون و تلویزیون ظاهر می شویم، انگار یک مگافون در دست داریم و برای مردم صحبت می کنیم. این صحبت برای عموم مردم گیج کننده است. شاید اگر در خارج از کشور بازیگر بودم در چنین برنامه ای به راحتی خود واقعی ام را معرفی می کردم اما در کشوری که انتشار پست در فضای مجازی و شخصی هزاران تفسیر به همراه دارد، آدم را کمی محتاط می کند. حداقل برداشت من از این فضا این است.
امیدوارم زنان در این فضا مانند هر جای دیگری که با سر بالا بیرون آمدند، همچنان موفق باشند. مردان با دست باز در کمدی نقش می بندند اما ما زن ها مانند شناگرانی هستیم که دست و پای بسته در دریا رها شده ایم و از ما می خواهند شنا کنیم. باید به همه بانوانی که با همه محدودیت ها در این عرصه فعالیت می کنند تبریک گفت.
به نظر من احسان علیخانی کار خود را به درستی انجام می دهد و به آنچه تولید می کند تسلط دارد و ساخت «جوکر» برای زنان را باید به فال نیک گرفت.
