گفت وگویی با سجاد مهرگان، کارگردان سریال «آقای قاضی» انجام شد.
به گزارش فرهیختگان، بخشی از این گفتگو را در ادامه می خوانید.
درباره بازخوردی که از فصل اول سریال دریافت کردید و اینکه چقدر مردم می‌خواستند آن را ادامه دهد، صحبت کنید. همچنین به ما بگویید چه تجربه ای از این بازخورد برای شروع فصل دوم کسب کردید.
از روز اول طراحی من برای این سریال فصل محور بود با همان منطقی که خدمتتان عرض کردم. به نظر من مدیوم تلویزیون به آثاری نیاز دارد که تعداد قسمت های بالایی داشته باشند و در فصل های طولانی ساخته شوند. اصل تلویزیون در همه جای دنیا همین است، اما متاسفانه در ایران نویسنده این نگاه را نداشت و سریال را بر اساس منطق فصلی طراحی نکرد. آنها برنامه ریزی فصلی ندارند.
اصولاً در تلویزیون ایران سریالی ساخته می شود و مخاطب هر بار که تلویزیون را روشن می کند آن را می بیند. اما در دنیا سریال ها فصلی طراحی می شوند و می دانند تا کی می خواهند ادامه دهند. نگاه ما به این سریال این بود که احتمالاً در فصل اول به بیننده متوسط تا زیاد می رسیم و در فصل دوم مخاطبان بیشتر می شود و در فصل سوم حتی می توان به توسعه قالب و موارد دیگر فکر کرد. در فصل اول، ما بیننده‌ای متوسط رو به بالا داشتیم، در حد خوب. بعد از فصل اول سریال باید بگویم که فصل اول از نظر من کامل نبود.
ما هم می دانستیم که با توجه به بودجه ای که داریم، احتمالاً مشکلاتی پیش خواهد آمد. به هر حال، کسانی که در فضای هنری کار کرده اند، می دانند که بودجه بسیار به خروجی اثر هنری بستگی دارد. به نظر من فضای تلویزیون آنقدر خالی بود و رسانه های ما چیزی بهتر از این نداشتند که مردم به سراغ سریال های آقای قاضی بیایند. واکنش ها خیلی خوب بود. قوه قضائیه از کار بسیار راضی بود، مردم هم از کار ما بسیار راضی بودند. برخی از ویدیوهای ما به 20 میلیون بازدید رسید. چند وقت پیش شخصی پیش من آمد و گفت: می خواهم بدانم شخصی که ویدیوهای شما را ویروسی می کند کیست؟ این آدم نابغه است.» گفتم: «ما اصلاً ویروسی نمی‌شویم، حتی تبلیغ هم نمی‌کنیم.» گفت: «مگر می‌شود؟» گفتم: «مردم و مخاطبان این ویدیوها را می‌سازند. ما حتی یک ویدیوی تبلیغاتی هم برای سریال نساختیم.» بازخوردها خیلی خوب بود، یک مشکلی که الان دارم این است که مردم کارهای من را در فضای مجازی می بینند نه در خود تلویزیون.
این واقعا خیلی بد است. من اساساً با رسانه تلویزیون کار می کردم، اما اکنون کار من در یوتیوب به طرز وحشتناکی دیده می شود. در دوربین ها، در اینستاگرام. برخی از صفحات اینستاگرام تکه تکه شده و کل قسمت ها را قرار می دهند و مردم می توانند کار را از آنجا ببینند. اگر کامنت ها را بخوانید، خیلی ها نمی دانند این اثر روی کدام رسانه پخش می شود. به نظر من باید تبلیغات منظم در تلویزیون انجام شود.
رادیو اصلا به تبلیغات محیطی فکر نمی کند. کار من اصلا نیازی به تبلیغ در فضای مجازی ندارد چون خود فضای مجازی برای آن تبلیغ می کند. من به نوعی تبلیغات جدید نیاز دارم. تبلیغات بیلبورد، تبلیغات محیطی. انتظار دارم این کار در فضاهای مختلف و تخصصی تری مطرح شود اما متاسفانه اصلا چنین فضایی وجود ندارد.
