چگونه ترامپ با سیاست‌هایش رقابت چین و هند را به همکاری تبدیل کرد؟

به گزارش Business News ، یکی از ویژگی های غیر منتظره ژئوپلیتیک جدید آسیا ، بازگشت هند به صحنه اصلی است. در دوره استعمار ، هندوستان -که هندوستان بریتانیا نقش مهمی در شکل دادن به نظم امنیت منطقه ای داشت ، از جمله مشارکت قابل توجه در دو جنگ جهانی و سایر درگیری ها ایفا کرد. اما هند عمداً تصمیم گرفته است تا از چنین نقشی در امنیت منطقه ای عقب نشینی کند و تصمیم را به نام عدم تعهد و مخالفت با سیاست های بلوک های جنگ سرد توجیه کند. هند با قطع ارتباطات خود با سرمایه داری غربی به نام سوسیالیسم ، این رویکرد ژئوپلیتیکی را تقویت کرد. به همین ترتیب ، چنین گزینه هایی به تدریج هند را در آسیا به حاشیه رانده شد.

هند در آسیا

با پایان جنگ سرد ، هند از ایده هایی که تقریباً نیم قرن بر طبقه سیاسی خود حاکم بودند ، عقب نشینی کرد. با افتتاح اقتصاد خود در دهه 1990 ، نرخ رشد آن را افزایش داد. پس از آن ، تحول اقتصادی هند با افزایش هزینه های دفاعی همراه بود و همین امر باعث شد این بازیگر ششمین ارتش بزرگ ارتش در سال 2024 باشد. هند همچنین سومین نیروهای مسلح بزرگ جهان را دارد. قرن بیست و یکم شاهد رشد سریع قابلیت های فناوری هند ، به ویژه در زمینه های دیجیتال و مرتبط بوده است. قدرت ملی هند – در مسیر کاهش نسبی – در اوایل قرن بیست و یکم رشد کرد.

با این حال ، تنها توانایی های ملی برای تبدیل شدن به یک کشور کافی نیست. آلمان و ژاپن پس از جنگ جهانی دوم نمونه هایی از کشورهایی هستند که از توانایی های بزرگی برخوردار هستند اما با تمایل به صلح در داخل و مشارکتهای فرعی در ائتلاف های ایالات متحده محدود شده اند. تفاوت این است که هند ، مانند چین ، آرزو می کند یک قدرت جهانی بزرگ باشد. رشد توانایی های ملی هند با کنار گذاشتن همزمان ایدئولوژی محدود کننده غیر متعهد همراه است.

موقعیت هند در آسیای میانه و در قلب اقیانوس هند ، به دلیل توانایی های جدید مادی و اراده سیاسی ، این بازیگر را به یک کشور کلیدی برای تعادل قدرت در منطقه تبدیل کرد. در حقیقت ، اختراع اصطلاح “هند و اقیانوس آرام” به عنوان یک منطقه استراتژیک برای بازگشت هند به قلب ژئوپلیتیکی آسیا معرفی شد. با این حال ، از آنجا که موقعیت نسبی هند در آسیا بهبود می یابد ، متغیرهای سیاسی و اقتصادی آسیا تغییرات سریع را تجربه می کنند.

افزایش توانایی های نظامی چین ، که با گسترش سریع اقتصاد تعریف شده است ، شرایط را برای اولویت چین در اولویت ژئوپلیتیکی آسیا فراهم کرده است. تلاش چین برای ادعای برتری طبیعی خود با این بازیگر نه تنها با ایالات متحده بلکه با همسایگان منطقه ای خود ، به ویژه کشورهایی که از پذیرش هژمونی پکن خودداری می کنند ، مغایرت دارد. این تطابق متقابل – چین و ایالات متحده و بین پکن و همسایگان آن – مرحله جدیدی را برای رقابت ژئوپلیتیکی در آسیا ایجاد کرده است.

معامله ای که معادلات هند را مختل کرد!

در آینده فعلی ، این تضادها به دلیل رویکرد و سیاست پیچیده دونالد ترامپ مبهم تر شده اند. بدون شک ، تصمیم ترامپ در دوره اول خود برای شکستن چین به طور جدی سیاست های ایالات متحده را علیه آسیا تغییر داده است. تأکید بر رقابت قدرتهای بزرگ ، چارچوب استراتژی هند و اقیانوس آرام ، احیای گفتگوی امنیتی چهار گوش و فشار بر یک استراتژی فعال برای مقابله با چین میراث ترامپ بود. در حالی که جو بایدن با ادامه این سیاست ها به رقابت با پین ادامه داد ، در عین حال بر اهمیت تعامل پایدار و حفظ چارچوب ها برای جلوگیری از تشدید غیرقابل کنترل تنش های دو جانبه تأکید کرد.

بایدن تعرفه هایی را که ترامپ علیه چین تحمیل کرده بود برداشته و مجموعه ای از تحریم های فناوری را علیه این بازیگر تحمیل کرد. اما بازگشت ترامپ به کاخ سفید چشم انداز سیاست ایالات متحده در قبال آسیا را تحت الشعاع قرار داده است. دولت دوم ترامپ در تلاش برای تعریف مجدد روابط تجاری به متفقین و شرکای آسیایی خود رحم نکرده و تعرفه های قابل توجهی به آنها تحمیل کرده است. بنابراین ، امروز روابط اقتصادی ایالات متحده با آسیا بر اساس مزایای متقابل تعریف شده است.

چنین ایده ای نیز به بخش امنیتی گسترش یافته است. شک و تردید ترامپ در ائتلاف ها در ریاست جمهوری دوم وی افزایش یافته است ، بنابراین گمانه زنی ها در مورد معامله بزرگ ایالات متحده و چین در مورد تجارت و امنیت در آسیا افزایش یافته است. همچنین یک استدلال جدید در واشنگتن برای تمرکز بر دفاع از نیمکره غربی و جلوگیری از هدر رفتن ثروت و قدرت در اوراسیا وجود دارد.

نقش هند در منطقه با پویایی روابط خود با چین و ایالات متحده تقویت شده است. هند مستقل هند شروع به ساختن نظم پس از غرب در آسیا با چین کرد. امروز ، این دو بازیگر در یک رویارویی نیمه جدی در مرز طولانی هیمالیا شرکت کرده اند. از آنجا که توازن قدرت اقتصادی و نظامی به سرعت به نفع پکن در قرن بیست و یکم تغییر کرده است ، چین رقابت را با اولویت های سنتی هند در جنوب آسیا آغاز کرد. پکن به دلیل علاقه وی به منابع و بازارهای اقیانوس هند به سواحل آفریقا ، موقعیت استراتژیک خود را در مناطق آبی دهلی نو تقویت کرد.

وقتی رقابت جای خود را برای همکاری می گیرد

فراتر از منطقه ، چین تلاش های هند را برای ایفای نقش برجسته در نهادهای جهانی متوقف کرده است. همکاری اقتصادی هند با چین نتوانسته است تنش های سیاسی بین دو طرف را کاهش دهد. در عوض ، کسری رو به رشد تجارت باعث ایجاد تنش های اقتصادی جدید شده است. هنگامی که هدف ایدئولوژیک طولانی مدت هند از همکاری با چین تلخ بود – به خصوص پس از درگیری های مرزی در سال های 2017 و 2020 ، دهلی نو به ایالات متحده و متحدین آسیایی خود برای مقابله با پکن روی آورد.

واشنگتن همزمان با هند بود و با اتخاذ چارچوب جغرافیایی هند و اقیانوس آرام و ایجاد امنیت چهار طرفه ، نقش چین را به عنوان رقیب برجسته کرد. حرکت هند به سمت تعادل ژئوپلیتیکی و همکاری با ایالات متحده محتاط بود. با این حال ، واشنگتن سرمایه گذاری های زیادی انجام داد. از جمله تسهیل کنترل صادرات ، تعیین سیاست های منطقه ای برای سازگاری با هند و کنار گذاشتن انتظارات از بازپرداخت فوری. در همین زمان ، دهلی نو نیز به سمت راست حرکت کرد ، اما تصمیمات تاریخی خود را برای همکاری با واشنگتن رها کرد.

با این حال ، دوره دوم ترامپ سؤالات جدیدی را در مورد مسیر روابط هند -us ایجاد کرده است. علاقه غیر منتظره ترامپ به کشمیر و عدم حمایت از هند در میان درگیری کوتاه مدت نظامی با پاکستان در ماه مه نگرانی های هند را در مورد واشنگتن و اسلام آباد ایجاد کرد. تاکنون هند فرض کرده است که حضور ایالات متحده مسلم است و در صورت لزوم تشدید می شود. اما امروز این فرضیه در عدم قطعیت نقش دارد. به همین دلیل ، هند با در نظر گرفتن عزیمت احتمالی ایالات متحده از آسیا به دنبال معامله بزرگی با چین است.

هر دو پیش بینی انگیزه های بیشتری برای دهلی نو برای کاهش درگیری های نظامی با پکن و از سرگیری گفتگوی سیاسی فراهم کرده اند. بزرگترین مدیریت روابط قدرت هند در این فرایند همچنین شامل تأکید مجدد روابط با روسیه است. اما جنگ روسیه در اوکراین هزینه های سیاسی این رابطه در غرب را افزایش داده است ، در حالی که هند در تلاش است تا همکاری خود را با اروپا تقویت کند. با این حال ، محدودیت هایی در مورد این تنوع وجود دارد. روسیه به طور فزاینده ای به چین نزدیک می شود ، بیانیه ای که احتمالاً مشارکت استراتژیک طولانی مسکو با دهلی نو را محدود می کند.

سرانجام ، مخالفت دهلی نو با ائتلاف های منطقه ای ایالات متحده در طول جنگ سرد ، که به عنوان یک اصل غیر متعهد اجرا شد ، امروز با تکیه بر دو اصل “استقلال استراتژیک” و “چند جانبه” ادامه می یابد. مفاهیم این مفاهیم در گفتمان هند با نگرانی های ایالات متحده در مورد تعهد هند به امنیت منطقه ای و ارزش مشارکتهای استراتژیک ایالات متحده و هند روبرو است. اما این استدلال از زمان بازگشت ترامپ به کاخ سفید برعکس شده است. این ایالات متحده است که اکنون ائتلاف را تحقیر می کند و باعث بی اعتمادی می شود.