وال استریت ژورنال نوشت: ونزوئلا برای دو دهه تلاش کرده بود تا شبکه ای از متحدان ضد آمریکایی با کشورهایی مانند روسیه، چین، کوبا و ایران ایجاد کند، به امید ایجاد نظم جهانی که بتواند در برابر واشنگتن بایستد. اما این استراتژی اکنون شکست خورده است.
به گزارش سرویس بین الملل «میهن تجارت»، در ادامه این مقاله آمده است: روسیه، چین، کوبا، ایران و دیگر قدرت های ضدآمریکایی اکنون در حالی که نیکلاس مادورو با افزایش حضور نظامی آمریکا – حضور نظامی که دونالد ترامپ اعلام کرده با هدف سرنگونی او مواجه است – چیزی بیش از چند کلمه حمایتی ارائه نمی دهد. ونزوئلا نیز مانند ایران که در جریان حملات نظامی اسرائیل و ایالات متحده عملاً تنها مانده بود، می بیند که متحدانش در طول بحران به حاشیه رفته اند.
در روزهای اخیر، در حالی که کشتیهای جنگی ایالات متحده در نزدیکی ونزوئلا صف کشیده بودند، متحدان کاراکاس فقط برای مادورو – که در 23 نوامبر 63 ساله شد – پیام تبریک تولد فرستادند.
دانیل اورتگا، رئیس جمهور نیکاراگوئه نوشت: “در زمان های دشوار، در مسیرهای دشوار و در چهارراه های چالش برانگیز، نور معنوی یک جنگجو می درخشد که می داند چگونه بجنگد و پیروز شود.”
ترامپ پس از حمله به قایق ها در دریای کارائیب و اقیانوس آرام طی سه ماه گذشته، هنوز نگفته است که آیا کمپین نظامی آمریکا را به حملات زمینی علیه ونزوئلا گسترش خواهد داد یا خیر. این حملات بیش از 80 کشته بر جای گذاشت.
ایالات متحده میگوید این قایقها – که ارتش آمریکا میگوید منشأ برخی از آنها ونزوئلا است – حامل مواد مخدر برای کارتلها و باندهایی بودند که ایالات متحده آنها را به عنوان سازمانهای تروریستی معرفی کرده است. منتقدان اما می گویند که این حملات اعدام های فراقانونی است و باعث نگرانی متحدان آمریکا در زمینه به اشتراک گذاری اطلاعات شده است.
تحلیلگران می گویند نزدیک ترین شرکا مانند کوبا، ایران و نیکاراگوئه از نظر اقتصادی خسته شده اند و ظرفیت مداخله در ونزوئلا را ندارند.
دو متحد قدرتمند مادورو – چین و روسیه – قبلا تجهیزات نظامی، تعمیرات، آموزش و کمک های اقتصادی ارائه کرده اند. به گفته منابع آگاه، در حالی که مادورو برای اقدامات دفاعی آماده می شود، روس ها به ونزوئلا در زمینه تعمیرات هواپیما و سامانه های موشکی زمین به هوا کمک می کنند.
هفته گذشته، دو تانکر نفتی که اتحادیه اروپا متهم به حمل نفت ممنوعه روسیه کردند، با محموله ای از میعانات سبک و نفتا وارد ونزوئلا شدند. ونزوئلا برای تولید سوخت از نفت سنگین خود و پمپاژ آن به چین برای صادرات به شدت به این مواد نیاز دارد.
اما این کمک ها بسیار ناکافی هستند.
روسیه و چین با چالش هایی روبرو هستند که علاقه آنها به نگرانی های امنیتی ونزوئلا را کاهش می دهد. برای روسیه، هزینه جنگ فرسایشی در اوکراین، و برای چین، اقتصاد ضعیفی که سخاوت آن را محدود می کند. تحریم های مالی آمریکا علیه کاراکاس نیز تعامل با این کشور را دشوارتر کرده است.
هر دو کشور همچنین در تلاش برای مذاکره درباره معاملات تجاری و دیپلماتیک بزرگ با ترامپ هستند و بنابراین انگیزه کمی برای صرف سرمایه سیاسی خود در ونزوئلا دارند.
روسیه و چین همچنین در طول جنگ 12 روزه ایران با اسرائیل حمایت دیپلماتیک کردند، اما هیچ یک مداخله نظامی نکردند، حتی زمانی که آمریکا تاسیسات هسته ای جمهوری اسلامی را در ژوئن بمباران کرد.
در دوران هوگو چاوز، ونزوئلا با استفاده از منابع عظیم نفت و معدنی خود، روابط سیاسی و تجاری با دشمنان آمریکا برقرار کرد. بانک های چینی میلیاردها دلار وام دادند که قرار بود از طریق نفت بازپرداخت شود و برای ساخت مسکن، مخابرات و زیرساخت ها هزینه شود.
در ازای نفت ارزان، کوبا یک پزشک و مشاور نظامی فرستاد که برخی از مقامات سابق گفتند که به سرکوب مخالفان در ارتش ونزوئلا کمک کرد. ایران کارخانه های کوچک خودروسازی ایجاد کرد. حتی بلاروس یک کارخانه آجر راه اندازی کرد.
پس از روی کار آمدن مادورو در سال 2013، کاهش تولید نفت و ناآرامی های داخلی اقتصاد را به سمت پایین کشاند و برخی از پایتخت های دوست را نسبت به آینده وام های خود بدبین کرد.
با این حال، این اتحادها همچنان برای رژیم مادورو مهم هستند. پس از تحریم صنعت نفت ونزوئلا توسط ایالات متحده در سال 2019، ایران محموله های کوچک سوخت ارسال کرد. روسیه عملیات تجارت نفت ونزوئلا در بازار سیاه را در اختیار گرفت.
و سپس پس از میهن تجارتات جنجالی ژوئیه 2024 – که اپوزیسیون گفت که رژیم آن را دزدیده است – آنها دوباره دولت مادورو را به رسمیت شناختند، حتی پس از اینکه ایالات متحده او را نامشروع اعلام کرد.
چین – بزرگترین طلبکار و خریدار نفت ونزوئلا – این کشور را “شریک در تمام فصول” می نامد. کشوری که از سال 2000 تاکنون بیش از 30 میلیارد دلار سلاح بزرگ از چین دریافت کرده است.
اما دوره شکوفایی اقتصادی مادورو با چین پس از سال 2013 کوتاه بود. وام ها و کمک ها به سرعت کاهش یافت. پکن چندین پروژه زیرساختی را رها کرده و اکنون تقریباً به طور انحصاری با واردات نفت ونزوئلا، بدهی های معوقه خود را پرداخت می کند.
اوانان رومرو، معاون سابق وزیر انرژی ونزوئلا و اکنون مشاور اپوزیسیون در مورد طرح احیای بخش نفت، میگوید سقوط مادورو میتواند به قیمت چین تمام شود، زیرا دولت بعدی احتمالاً روابط خود با ایالات متحده را بر چین اولویت خواهد داد.
رومرو می گوید: «اگر آمریکا درهای خود را باز کند، نفت به چین نمی رود. ارسال آن به چین منطقی نیست. آن رابطه ایدئولوژیک بود نه اقتصادی.
