نقد فیلم «آتروپیا»؛ نسخه جعلی خاورمیانه

آینده– نسخه آنلاین فیلم «آتروپیا» به زودی منتشر می شود.

بر اساس این گزارشاین فیلم روایتی گزنده از شیوه ای است که غرب سال ها خاورمیانه را به تصویر کشیده است. تصویری که نه ریشه در واقعیت دارد و نه در احساس، بلکه ساخته ذهن هالیوود است

داستان با صحنه ای شروع می شود که مخاطب بارها در فیلم های جنگی آن را دیده است. یک زن عراقی، یک انفجار و سربازان آمریکایی که به نظر می رسد در عرض چند ثانیه به یک کشف مهم دست می یابند، اما این هرج و مرج تنها بخشی از یک تمرین نظامی در کالیفرنیا است. شهری ساختگی به نام «آتروپیا» که سربازان آمریکایی را برای شرکت در جنگ های بی پایان آماده می کند.

نمایشی متفاوت از جنگ

داستان به سال 2006 برمی گردد، زمانی که آمریکا درگیر جنگ سختی با عراق بود. آتروپیا بیشتر یک لوکیشن فیلم غول پیکر است تا یک شهر واقعی. با مدیران تدارکات که مانند دستیاران کارگردان عمل می کنند، سران جلوه های ویژه که به نظر می رسد از دل هالیوود آمده اند، مربیان لهجه و حتی “مدیران” که از اتاق کنفرانس دستور صادر می کنند.

در این میان یک زن عراقی به نام «فیروز» نیز در میان گروه آموزش عراقی ها حضور دارد. او امیدوار است که از این طریق وارد سینمای هالیوود شود، اما هیچ کس نمی داند که حتی عراقی های آموزش دهنده نیز عمدتا لاتین تبار هستند و تنها حضور آنها برای ساختن این شهر جعلی کافی بود، درست مانند سیاست های رسانه ای هالیوود که سال هاست خاورمیانه را به همه نشان می دهد.

فیلم در خلق جزئیات شهری که نه واقعی است و نه خیالی به خوبی عمل می کند، آتروپیا فضایی گرم، تاریک و غبارآلود دارد و همه چیز از دور زنده به نظر می رسد. با این حال، شاید جالب ترین قسمت فیلم نگاه آن به سربازان نوجوان آمریکایی باشد، جوانانی که نه می دانند چرا به عراق می روند و نه ایدئولوژی خاصی دارند و تنها به امید آینده ای بهتر وارد ارتش شده اند.

این فیلم با نماهای نزدیک از چهره‌های مضطرب این سربازان با نماهای مسخره و دوردست گروه، نقدی تند از فرهنگ ارتش آمریکا ارائه می‌کند، فرهنگی که جوانان زودباور را هضم می‌کند. در عین حال، فیلم بلافاصله لحن کنایه آمیز خود را با فیلم های آموزشی طنز تثبیت می کند و جنگ علیه ترور را به نوعی سرگرمی تکراری شبیه پارک «وست ورلد» تبدیل می کند. جایی که همه نقش بازی می کنند و دروغ می گویند.

با وجود تمام این ایده های جذاب، «آتروپیا» گاهی پراکنده و ناتمام به نظر می رسد. برخی جوک ها به سرعت تکراری می شوند و شخصیت های فرعی که قرار بود لایه جدیدی به داستان اضافه کنند فقط ابزاری برای شوخی دیگران هستند. نقدهایی که به فیلم درباره نژادپرستی، شرق شناسی و نظامی گری آمریکایی وارد می شود معمولاً از لحظه معرفی فراتر نمی رود. در نهایت فیلم آینه ای در مقابل هالیوود نگه می دارد، آینه ای که تصویری تحریف شده، مصنوعی و تکراری از خاورمیانه را منعکس می کند.