برنامه شب خوش برنامه ای گفت و گو است که به مجری گری و کارگردانی مهران غفوریان و تهیه کنندگی سلیم سنایی از شبکه سه سیما در حال پخش است.
به گزارش عصر ایران، غفوریان در این برنامه افراد سرشناس و سرشناس را دعوت می کند و با آنها به گفتگو می نشیند و طبیعتا هم حضور غفوریان به عنوان یک کمدین سرشناس و هم میهمانان برنامه برای مخاطب جذاب است اما سوال اینجاست که چرا استفاده از این راهکار ساده و پاسخگو به آن جایگاه و جایگاه نزد مخاطب نرسیده است؟
شاید بتوان گفت اصلی ترین موضوعی که پاشنه آشیل برنامه شبانه است، حضور مهران غفوریان در موقعیت اشتباه است. غفوریان پیش از این در دو برنامه آجوبه ها و سه شو به عنوان مجری حضور یافته بود. برنامه عجوبه ها به دلیل کودک محوری و ارتباط خوب غفوریان با بچه ها موفق بود اما برنامه «سه شو» را می توان یک شکست به تمام معنا دانست که شاید برای بسیاری از بینندگان تلویزیون خطی هم به یاد نیاورد.
مشکل غفوریان این است که بیشتر جذابیتش در موقعیت هایی بوده است که یا استندآپ اجرا می کرده (مثل خندوانه) یا به برنامه ای دعوت شده و خودش مهمان بوده و همیشه در مقام پاسخگویی بوده و مجری هم بوده است. که با پرسش و ارجاع به موضوعات مختلف و حتی مشاجره با مهران غفوریان فرصتی برای خلق کمدی و طنز ایجاد کرد.
حالا خوش غفوریان در برنامه عصر مجبور است چنین فرصتی را برای مهمانانش ایجاد کند، متأسفانه به شکل همیشگی ظاهر می شود و همین موضوع باعث می شود که برنامه بر اساس فرضیه ای نادرست و طبیعتا این تضاد و درگیری باشد. برای مخاطب خوشایند نیست
در همان ابتدا که می خواهد مهمان را به برنامه دعوت کند، معمولاً متنی را از روی تبلت (کاغذ) می خواند که مهمان گفته خود را معرفی کند، لحن خواندن یا خیلی خشک است و عصا را قورت داده است. ، یا از آن طرف پشت بام به زمین می افتد و انگار مهمان است. برای کودکان 3 تا 7 سال معرفی می کند!
نکته دیگری که بسیار مشهود است این است که غفوریان بازی می کند (غیر از آن آیتم هایی که نقش بازی می کند و جزو برنامه است)، همیشه در قسمت هایی از برنامه این تصور برای مخاطب ایجاد می شود که مهران غفوریان معمولی نیست و برای این برنامه در حال ایفای نقش است که اتفاقاً در چنین برنامه ای آفت می زند، زیرا در اینجا قرار است مهمان و مجری هر دو دست از نقش آفرینی بردارند و خودشان باشند.
نکته دیگر دکور و طراحی صحنه استودیو برای برنامه شبانه است. با یک نگاه ساده می توان نوعی آشفتگی را در تمام اجزای آن مشاهده کرد و البته در برخی موارد بسیاری از لوازم صحنه (تجهیزات صحنه) به هم بی ربط هستند، مثلا میز و صندلی پشت آن. برنامه غفوریان در ابتدای نشستن خیلی بی ربط به فضای کلی صحنه است.
از آن چراغ مطالعه کوچک روی میز گرفته تا آباژور پشت، آن صفحه بزرگی که خیابان را از آن زاویه دید در کنار دیوارهای آجری قدیمی و… مبلمان راحتی نشان می دهد! که در بخشی از برنامه با مهمان روی آن می نشینند و فقط یک جا را عوض می کنند، اما دلیل خاصی برای این تغییر موقعیت وجود ندارد، از آن میز آشپزخانه و کتابخانه پشت آن و…
شکل اجرا و معرفی اسپانسر مالی برنامه نیز بر عهده خود غفوریان است و نوعی سردرگمی دیگر در این آیتم به چشم می خورد. هیچ نوآوری و خلاقیتی در برنامه وجود ندارد که آن را از نمونه های مختلف تلویزیون یا شبکه نمایش خانگی متمایز کند و امتیاز ویژه برنامه شبانه خوشحال کننده است. به بیان ساده، تکراری و کلیشه ای است.
قطعا لحظاتی به لطف حضور مهمانان سرشناس و ارتباط غفوریان با آنها لبخند بر لبان مخاطب می آورد اما سردرگمی در کل برنامه فراتر از این چند لبخند است. در مجموع غفوریان هم بازیگر توانمندی است و هم میهمان خوبی در برنامه های دیگران، اما برای جایگاه مجری و مجری بودن خودش گزینه مناسبی نیست، حداقل به شکلی که در برنامه شبانه می بینیم.
