به گزارش اختزند نیوز به نقل از دنیای اقتصاد، چهار دلیل عمده برای این رتبه بندی وجود دارد. دلیل اولیه این است که اساسا قطعاتی که تکنولوژی بالاتری دارند قیمت بالاتری دارند و طبیعی است که بیشترین هزینه را برای قطعات انجام شود، اما این تنها دلیل این برتری نیست. در واقع قیمت بالای موتور خودرو نشان می دهد که داخلی سازی خودرو روی قطعاتی که نیاز به فناوری بالاتری دارند ضعیف است. به عبارت دیگر می توان گفت که واحدهای تحقیق و توسعه در تولید قطعات بسیار ضعیف عمل کرده اند و نتوانسته اند قطعات با سطح تکنولوژی بالاتری را طراحی و تولید کنند.
سومین دلیلی که می توان به آن اشاره کرد این است که قطعه سازان کشور در سال های گذشته نگاهی به صادرات نداشته اند و فقط برای خودروسازان داخلی و برای پلت فرم های قدیمی تولید کرده اند، بنابراین نیازی به حرکت به سمت ارتقای دانش فنی یا کاهش ندیده اند. نرخ ارز
اگر قطعه سازان نگاهی جهانی به تولید با هدف بازارهای جهانی داشتند، چاره ای جز تولید قطعات با تکنولوژی بالا به هر شکل ممکن نداشتند. اگرچه تجربه ثابت کرده است که این غیرممکن نیست. به عنوان مثال زمانی که رنو در صنعت خودروسازی ایران حضور داشت، قطعه سازان داخلی وارد زنجیره تامین این خودروساز بزرگ جهانی شدند. آخرین عاملی که در این مورد می تواند موثر باشد هزینه بالای انتقال فناوری در شرایط تحریم است.
در واقع پس از آغاز تحریم‌های ثانویه بین‌المللی، صنعت خودرو هدف تحریم‌ها قرار گرفت که انتقال فناوری در این زمینه به ایران را به فرآیندی پیچیده‌تر و پرهزینه‌تر تبدیل کرد. بدهی حدود 100 همتی خودروسازان به قطعه سازان که حاصل قیمت گذاری دستوری است، آنها را با بحران نقدینگی مواجه کرده است. طبیعی است که در چنین شرایطی قطعه سازان کمتر به سمت پروژه های تحقیق و توسعه حرکت کنند.
