وقتی به شعر او نگاه می کنیم به نظرمان آسان می آید، همین بس که گفتن طبیعی بماند. با این حال، شاعر دیگری را نمی شناسیم که مانند او سخن گفته باشد و شعرش همچنان زبان جماعت ایرانی گمشده در دنیای دود و ترافیک باشد.
به گزارش همشهری آنلاین، حافظ راز است. شعر او ما را به باغ های پر گل شیراز می برد و یادمان می آید که این اشعار را زمانی سروده است که تیمور تاتار از سرها مناره می ساخت و هر چه را که از حمله چنگیز نجات می یافت با خاک یکسان می کرد. یک روزنامه نگار آمریکایی نوشت: شعر حافظ جلوه ای از زنده بودن ایرانیان است. حافظ این یک ماجراجویی است. موعظه عشق و رندی و دوری از ریا می کند و با اینکه عاشق نیستیم و منافق هستیم، همه رندی هستیم.
مانند هر مرد بزرگ دیگری، زندگی او در افسانه ها گم شده است. دو سه مطلبی که از او می دانیم این است: شمس الدین محمد فرزند بهاءالدین بین سال های ۷۱۲ تا ۷۲۷ قمری در شیراز متولد شد و در سال ۷۹۲ قمری درگذشت و در شیراز به خاک سپرده شد. وقتی قرآن را فرا گرفت تخلص شعری خود را «حافظ» برگزید. او نزد علمای زمان علم و آداب آموخت و در ادبیات فارسی، ادبیات عرب، تفسیر قرآن، فقه، نجوم و موسیقی صاحب نظر بود. روز را به بحث و مطالعه گذراند.
وی با افراد مشهوری چون سلمان ساوجی، کمال خجندی، ابوبکر زین الدین تایبادی، شاه نعمت الله ولی، شاه شیخ ابواسحق، شاه شجاع، تیمور لنگ و بسیاری دیگر هم دوره بود. او در دوره ای پرتلاطم زندگی می کرد. از زادگاهش سفر نکرد. در زمان خود مشهور و مورد احترام بود. از او فقط یک دیوان شعر باقی مانده و بس. سخنانش از زمان حیاتش شهرت جهانی و روزافزونی داشت.
مردم به او لقب «لسان الغیب» و «ترمان الاسرار» داده اند و اسرار او را محرم می دانند و با دیوانش فال می گیرند. شعر او را در هر مهمانی و مجلسی می توان یافت. بیشترین تعداد کتابهای منتشر شده در ایران و بیشترین تعداد ترجمه از شعرهای یک شاعر به زبانهای دیگر متعلق به اوست.
شخصی درباره او نوشته است: «به دلیل شیوایی و شهرتش به کیفیت کلمات و عبارات، نیازی به تعریف ناظران سخنرانی ندارد». چه حاجت ماه به شب تجلی» (تاریخ حبیب السیر) و دیگری نوشته است: «هیچ دیوانی بهتر از دیوان حافظ نیست اگر مرد صوفی باشد» (نفحات الأنس). و امروز هم همه می گویند که او یکی از بزرگ ترین شاعران زبان فارسی، در میان آن چهار پنج شاعر و به قول نیما یوشیج «از عجایب آفرینش» است.
