هر روز اتفاقات مختلفی در دنیا رخ می دهد که به جان و مال مردم آسیب وارد می کند. از بلایای طبیعی مانند سیل و زلزله و طوفان گرفته تا جنگ و … بارها شنیده ایم که هنرمندان مشهوری در این جریان ها با اهدای کمک های مالی به کمک مردم شتافته اند.
به گزارش ایسنا، این مشارکت ها را می توان هنرمندانی دانست که به مسئولیت اجتماعی خود عمل می کنند. شاید هر یک از ما به عنوان یک شهروند و عضو یک جامعه دارای نوعی مسئولیت اجتماعی هستیم که بسته به موقعیت اجتماعی یا شرایط مختلف متفاوت است.
همه ما اعضای یک ساختار بزرگ و به هم پیوسته هستیم، که ایجاب می کند در هنگام وقوع حوادث تکان دهنده در جامعه بی تفاوت نباشیم. همان طور که سعدی می گوید: «وقتی عضوی درد می کند، زمان به سایر اعضا رحم نمی کند».
هنرمندان نیز بخشی از این جامعه هستند و وقتی در روزهای سخت به کمک هموطنان خود می شتابند، مسئولیت اجتماعی خود را انجام می دهند.
از طرفی این اقدام آنها می تواند دیگران را تشویق کند که نسبت به اطرافیان خود بی تفاوت نباشند و در نتیجه حلقه بزرگتری از افراد تشکیل شود که مسئولیت اجتماعی خود را انجام می دهند.
البته چنین اقداماتی در دنیا مرسوم است و تیلور سوئیفت اخیرا پنج میلیون دلار به قربانیان طوفان میلتون که جان و مال خود را از دست داده اند کمک کرده است.
و در ایران نیز چنین مواردی حداقل از سوی جامعه موسیقی کم نبوده است و پیش از این هنرمندان دیگری همچون محسن چاوشی، مصطفی راغب و رضا صادقی به یاری زندانیان غیرعمد شتافته اند. جرائم و یا در موارد دیگر مانند برگزاری کنسرت و پرداخت عواید به زلزله زدگان و برگزاری کنسرت خیابانی مسئولیت اجتماعی خود را انجام داده است.
مصطفی راغب (خواننده) تیرماه امسال یک میلیارد و 500 میلیون ریال به ستاد دیه استان یزد برای آزادی چند زندانی جرائم غیرعمد کمک کرد.
همچنین بر اساس اعلام ستاد مهریه کشور، محسن چاوشی با انتشار فراخوانی توانست کمک های مردمی را برای حمایت از 110 زندانی مالی محکوم به پرداخت مهریه به دلیل جرائم غیرعمد دریافت کند و بدین ترتیب مبلغی معادل یک میلیارد. 665 میلیون تومان جمع آوری شد. چاوشی البته سال هاست که تنها با انتشار پستی از طریق اینستاگرام از نیازمندان حمایت مالی می کند.
یکی دیگر از این افراد رضا صادقی است که از انجام هر کاری که در توان دارد ابایی ندارد. به عنوان مثال در اسفندماه سال گذشته در یک مراسم خیریه برای کودکان کار در برج میلاد کنسرت برگزار کرد و یا پیش از آن در جشنواره گلریزان شهرستان اردکان به ویژه آزادی زندانیان جرائم غیرعمد به اجرای برنامه پرداخت.
داوود آزاد همچنین در طول این سال ها بارها برای زندانیان در زندان ها کنسرت برگزار کرده است و در این باره گفت: سال هاست که کارهای خیریه انجام می دهم، به هر شهری می روم، به زندان آن سر می زنم و برای زندانیان مجانی اجرا می کنم. به بسیاری از زندان های ایران، به نظر من، اگر به دنبال استفاده از آن به عنوان خبر و خودنمایی نباشیم، شنیده ام که برخی از دوستان نوازنده ما یک کنسرت با بلیط بسیار بالا گذاشته اند قیمت ها اما کنسرت فروخته نشد، کنسرت را لغو کردند و اعلام کردند که وضعیت مردم خوب نیست و کنسرت خود را لغو کردند و گفتند که می خواهند کنسرت خیابانی اجرا کنند.
و اما یکی از معروف ترین این اقدامات در بین هنرمندان به کنسرت «همناوا با بام» در سال 1381 برمی گردد که در آن هنرمندان مشهور موسیقی ایران از جمله حسین علیزاده، کیهان کلهر، همایون شجریان در این اجرا حضور داشتند. کنسرت همناوا با بم برای کمک به زلزله زدگان شهرستان بم و همدردی با مردم شهرستان بم بود.
البته ایفای این مسئولیت های اجتماعی همانطور که گفته شد می تواند انواع مختلفی داشته باشد و شاید در موارد دیگر مسئولیت اجتماعی هنرمند شامل ساختن آهنگی در نقد وضعیت کنونی جامعه باشد و اگر هنرمندی این گونه عمل نکند سیل می آید. انتقادات به ایشان ارسال خواهد شد. تبدیل شد. شاید حتی زمانی که بلایای طبیعی رخ می دهد، هنرمندانی که به کمک مردم می شتابند، ابزاری برای انتقاد از دیگرانی شوند که کمک خاصی نمی کنند.
به هر حال بد نیست به هنر نه تنها به عنوان نوعی خلاقیت زیباشناختی نگاه کنیم. بلکه پیام های ضمنی و صریح اجتماعی و سیاسی آن را بررسی کنیم. قرن بیستم شاهد تغییرات فاجعه‌باری مانند دو جنگ جهانی، جنگ سرد ایدئولوژیک، پایان استعمار، جنبش حقوق مدنی در ایالات متحده و تأکید بر حقوق اقلیت‌های نژادی، جنسی و مذهبی در جوامع غربی بود.
ناگهان هنر با دور شدن از ریشه های زیبایی شناختی خود به محملی برای دگرگونی اجتماعی و سیاسی تبدیل شد. مسئولیت اجتماعی به عنوان معیار شایستگی و برتری هنری پذیرفته شده است. چه ادبیات، نقاشی، موسیقی یا سینما، مردم به جای قدردانی از برتری خلاقانه هنر، به دنبال عامل مسئولیت اجتماعی هنر هستند. به طوری که هیچ نویسنده ای نمی تواند صرفاً با نمایش مهارت های نوشتاری با کیفیت بالا به کسب جایزه نوبل امیدوار باشد، زیرا محتوا مهم تر از سبک است. هیچ فیلمسازی نمی تواند اسکار بگیرد مگر اینکه به یک موضوع مهم اجتماعی یا سیاسی روز بپردازد.
