نشریه عرب زبان «المجله» در لندن نوشت: «هیئت تحریریه الشام» [گروه تروریستی] و گروه های مسلح تحت حمایت ترکیه حمله ناگهانی را به شمال غرب سوریه آغاز کردند و به قلب حلب، دومین شهر بزرگ سوریه رسیدند. این حمله اولین تغییر در خطوط تماس بین «سه دولت» در سوریه از پنج سال پیش است. این حمله پس از آغاز آتش بس در لبنان صورت گرفت.
به گزارش سرویس بین الملل «میهن تجارت»، در ادامه این مقاله آمده است: به نظر می رسد اردوغان رئیس جمهور ترکیه قبل از آغاز رسمی ریاست جمهوری دونالد ترامپ، می خواست مانند گذشته از ضعف ایران و حزب الله در سوریه و دخالت روسیه در جنگ اوکراین برای ایجاد واقعیت های جدید سوء استفاده کند. او در جنگ قره باغ و لیبی انجام داده بود.
منتقدان گفته اند که مقدمات این نبرد چندین ماه به طول انجامید و حدود 50000 مرد (با 80000 ذخیره) در این حمله شرکت کردند. این افراد به خوبی آموزش دیده بودند و به تسلیحات پیشرفته مجهز بودند و قبل از پیشروی به دومین شهر بزرگ سوریه، سلاح های بیشتری را از پایگاه های ارتش سوریه در غرب حلب، از جمله هنگ 46 و سایر مناطق به دست آوردند.
چرا آنکارا این نبرد را آغاز کرد؟ مواضع طرف های سوری و قدرت های خارجی چیست؟
1. سه کشور: از زمانی که روسای جمهور ترکیه و روسیه در مارس 2020 با آتش بس در ادلب موافقت کردند، پس از چندین توافق مشابه بین آمریکا، ترکیه و روسیه برای ایجاد خطوط تماس در شرق فرات، سوریه عملا به سه منطقه تقسیم شده است. نفوذ: a ; حدود 65 درصد از خاک سوریه تحت کنترل دولت سوریه با حمایت روسیه و ایران است.
دوم، منطقه ای است که تحت کنترل «نیروهای دموکراتیک سوریه» (ائتلاف کرد) تحت حمایت ائتلاف بین المللی به رهبری آمریکا است که حدود 25 درصد از خاک سوریه را شامل می شود.
سه، شمال و شمال غرب سوریه که تحت کنترل هیئت تحریر الشام و گروه های مسلح تحت حمایت ترکیه است.
اگرچه در این مدت درگیری ها و حملات هوایی صورت گرفته است، اما خطوط تماس بین این «سه دولت» ثابت مانده است.
2. نقش ترکیه: آنکارا از گروه های سوری و «تحریر الشام» پشتیبانی نظامی و اطلاعاتی می کند. همچنین نیروهای ترکیه و پایگاه ها و تجهیزات نظامی ترکیه در مناطق شمالی سوریه حضور دارند.
عملیات فعلی که «بازدارندگی تجاوز» نامیده می شود، بدون موافقت آنکارا امکان پذیر نبود.
به گفته منابع آگاه از موضع آنکارا، منابع نزدیک به مواضع آنکارا می گویند اردوغان از این عملیات نظامی به عنوان ابزاری برای فشار بر بشار اسد استفاده می کند. بشار پیش از این از دیدار با وی خودداری کرده بود مگر اینکه نیروهای ترکیه از سوریه خارج شوند. اردوغان همچنین قصد دارد از ضعف ایران و کاهش قدرت حزب الله برای محاصره «نیروهای دموکراتیک سوریه» استفاده کند. همچنین گفته می شود اردوغان به دنبال بهبود موقعیت خود قبل از ورود ترامپ است و برخی آن را مشابه حمایت او از دولت در طرابلس در لیبی و جمهوری آذربایجان در قره باغ کوهستانی می دانند.
در پایان سال 2016، اردوغان با پوتین قراردادی منعقد کرد که به نیروهای دولتی سوریه اجازه داد تا کنترل شرق حلب را در ازای قطع ارتباط ترکیه با یک نهاد کرد در شمال سوریه به دست آورند. از آن زمان تاکنون، حلب تحت کنترل نیروهای دمشق است.
وزارت امور خارجه ترکیه روز جمعه اعلام کرد که این درگیری ها “به تشدید ناخواسته تنش ها در منطقه منجر شده است” و افزود که آنکارا هشدار داده است که حملات اخیر به ادلب، منطقه تحت کنترل مخالفان، روح و اجرای برجام را تضعیف کرده است. -توافقات تشدید مزاحم می شود
حمله به حلب در حالی رخ داد که اعتقاد بر این است که رئیس جمهور اسد تا حدی از ایران فاصله گرفته است و واضح است که در جنگ غزه و درگیری بین اسرائیل و حزب الله و همچنین بین تل آویو و تل آویو موضع بی طرفی گرفته است. تهران.
3. روسیه: ارتش روسیه با تأخیر به مواضع «حیات تحریر الشام» و دیگر گروه ها حمله کرد. دیمیتری پسکوف، سخنگوی کرملین روز جمعه وضعیت حلب را “نقض حاکمیت سوریه” خواند و از حمایت کشورش از “دولت سوریه در برقراری نظم در منطقه و برقراری نظم قانونی” خبر داد.
تأخیر روسیه در اقدام نظامی به طور گسترده تفسیر شده است و برخی معتقدند که پوتین ممکن است در تلاش برای اعمال فشار بیشتر بر بشار اسد برای دیدار با اردوغان باشد یا اینکه روسیه ممکن است بسیاری از نیروهای واگنر خود را با تمرکز بر جنگ خارج کند. در اوکراین به این جبهه منتقل شده است. انتظار می‌رود حملات هوایی روسیه در دمشق از روز شنبه تشدید شود.
4. ایران: «تحریرالشام» و گروه ها به مواضع شبه نظامیان و گروه های ایرانی در حومه غربی حلب حمله کردند.
گزارش ها حاکی از آن است که گروه های عراقی و ایرانی در حال آماده شدن برای حرکت به سمت حومه غربی حلب برای مقابله با حمله گروه ها و «تحریرالشام» هستند. تهران ممکن است از «نبرد حلب» به عنوان فرصتی برای تاکید بر اهمیت حضور نظامی خود در سوریه استفاده کند.
5. اسرائیل: در 9 نوامبر 2024، اسرائیل مواضع ایران و حزب الله را در حومه ادلب بمباران کرد که اولین بمباران از این دست از زمان شروع جنگ در سوریه بود. در سال های اخیر، اسرائیل صدها حمله هوایی علیه مواضع ایران و حزب الله در سراسر سوریه انجام داده است. بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل پس از توافق آتش بس با لبنان اعلام کرد: اسد بداند که با آتش بازی می کند. تل آویو از دمشق خواسته است تا از ارسال سلاح به حزب الله جلوگیری کند.
6. دمشق: ارتش سوریه برای تقویت استحکامات حلب اعزام شده است. گفته می شود که حدود 50000 پرسنل ارتش وارد شده اند. منابع طرفدار دمشق می گویند ارتش از این حمله به عنوان بهانه ای برای آغاز یک حمله گسترده با پشتیبانی هوایی برای بازپس گیری شهر و پیشروی در عمق مناطق مخالف در شمال غرب سوریه استفاده خواهد کرد.
رامی عبدالرحمن، مدیر دیده بان حقوق بشر سوریه، گفت که ارتش سوریه هرگز برای این حمله آماده نبود.
وی از حملات شدیدی که ارتش سوریه با وجود حمایت هوایی روسیه متحمل می شود، ابراز شگفتی کرد.
سوالات زیادی در دمشق درباره دلایل عدم دفاع از حلب مطرح شده است. منابع طرفدار دمشق گفتند که “این مانند تسلیم دومین شهر بزرگ کشور است.”
7. نیروهای دموکراتیک سوریه (ائتلاف کرد): مقامات نیروهای دموکراتیک سوریه (SDF) نسبت به بازگشت ترامپ ابراز نگرانی کرده اند، زیرا در پایان سال 2019، وی برخی از نیروهای خود را از مناطق تحت کنترل نیروهای SDF خارج کرد که منجر به حمله شد. نیروهای طرفدار ترکیه به این مناطق رفتند. آنها از تکرار سناریوی مشابه بین ترامپ و اردوغان می ترسند. نشانه هایی از عقب نشینی نیروهای دموکراتیک سوریه از محله های شبا و شیخ مقصود در قلب حلب مشاهده شده است. همچنین گزارش هایی از پیشروی نیروهای SDF در نبل و الزهرا، مناطق تحت کنترل شبه نظامیان نزدیک به ایران، وجود دارد.
هیچ موضع روشنی از سوی رهبری SDF منتشر نشده است، اما آنها رقابت شدیدی با هیئت تحریر الشام و ترکیه دارند. لازم به ذکر است که گروه های مسلح ترکیه مناطق تحت کنترل نیروهای دموکراتیک سوریه در حومه حلب را محاصره کرده اند و نیروهای دموکراتیک سوریه نگران عملیات ارتش ترکیه در شرق فرات هستند.
بدون شک حمله به حلب به ویژه در زمان و سرعت پیشروی آن غافلگیرکننده بود و عقب نشینی نیروهای دولتی سوریه نیز سوال برانگیز به نظر می رسد. بدون شک دمشق با کمک روسیه و ایران برای بازپس گیری این شهر تلاش خواهد کرد اما احتمالا هزینه های انسانی این عملیات بسیار سنگین خواهد بود.
آیا خطوط تماس در سوریه به وضعیت قبل از 28 نوامبر و آتش بس پوتین و اردوغان بازخواهد گشت؟ یا اینکه سوریه در پی تحولات منطقه ای و بین المللی به واقعیت نظامی جدیدی خواهد رسید؟
