ماجرای یک زبان فراموش شده در اصفهان

اصفهان از دیدگاه زبان شناسان بهشت ​​گویش های کهن است. زبان‌هایی مانند ارمنی، گرجی، عربی، ترکی و گویش‌های مختلف محلی در این استان رایج است و برخی از گویش‌های محلی به‌عنوان میراث ناملموس به ثبت رسیده‌اند.

به گزارش همشهری آنلاین، گویش محلی شهر «خرزوق» در 2 کیلومتری شمال شهر اصفهان این روزها حال و روز خوشی ندارد و در آستانه فراموشی قرار گرفته است. حجت الله ذکاوتمند، کارشناس میراث ناملموس اصفهان به همشهری می گوید: برای نجات این گویش، تدوین اسناد مکتوب به پایان رسیده و برای اسناد شفاهی تلاش می شود. ضرورت حفظ و حراست از گویش ها به عنوان یک نوع زبان این است که به عنوان بخشی از فرهنگ شناخته می شود و مردم شناسی، اعتقادات، آیین ها و آداب و رسوم را در دل خود جای داده است.

خرزوق کجاست؟

خورزوق در بخش مرکزی شهر برخور اصفهان است که مردم آن به زبانی که ریشه در فرهنگ کهن ایران دارد صحبت می کنند. زبانی که در گز، ورزنه، جرقویه و دیگر روستاهای شرق اصفهان سخنورانی دارد اما در خطر فراموشی قرار دارد. کارشناس میراث ناملموس اصفهان می گوید: خورزوق یکی از قدیمی ترین شهرهای اصفهان است، خرزوق واژه ای برگرفته از خرزوق و به معنای سرزمین خورشید است، مردم این شهر به گویش هایی صحبت می کردند که از زبان های ایرانی باستان باقی مانده است. (مد، اوستا، هخامنشی) و اکنون فقط تعداد کمی از پدربزرگ ها و مادربزرگ ها این زبان را می دانند و صحبت می کنند».

خرزوقی مشمول فراموشی

حجت‌الله فهیم ادامه می‌دهد: «دو نفر نائینی یا گزی که ملاقات می‌کنند به گویش محلی خود صحبت می‌کنند، اما سال‌هاست که خورزوکی‌ها صحبت به زبان فارسی را به گویش محلی خود ترجیح می‌دهند.» صحبت نکردن به یک لهجه آن را پویا و مستعد فراموشی می‌کند. “

وی در توضیح بیشتر می گوید: شهرها مهاجرپذیر شده اند و شهرسازی باعث شده اقوام مختلف دور هم جمع شوند، در چنین فضایی مردم محلی ترجیح می دهند به جای لهجه خودشان فارسی صحبت کنند، زیرا دوست ندارند مورد تمسخر قرار بگیرند یا مورد تمسخر قرار گیرند. به همین ترتیب واژه های گویش محلی به تدریج در حال فراموش شدن هستند و حتی پدربزرگ ها و مادربزرگ ها با نوه های خود به زبان فارسی صحبت می کنند یک گویش، بلکه قطع ارتباط نسل جدید با گذشته و فرهنگ خودش.

تلاش برای ثبت نام

پرونده ثبت گویش خورزوقی رسیدگی شد. مستندهای مکتوب تهیه شده و اکنون صدای ضبط شده افراد قدیمی برای تلفظ کلمات مختلف در حال انجام است. کارشناس میراث ناملموس اصفهان می گوید: این گزارش میدانی زمان بر است، از سوی دیگر بسیاری از دانش آموزان واژه های گویش محلی را فراموش کرده اند و یادآوری آنها زمان می برد.

حالا از مادربزرگ ها کلمات فارسی می پرسند و همان کلمه را به گویش خرزوقی می گویند. مثلاً در گویش خرزوقی اینجا «یا» است، «وا» است، امروز به آن «آرو» می گویند. حجت الله فهیم می گوید: در گویش اصفهانی عمه را دایزه می گویند، در گویش خرزوقی می گویند خاله و اگر کلمه دیگری بود خروزوکی ها یادشان نمی آید، تهیه دایره المعارف شفاهی از این گویش کار آسانی نیست. وظیفه

شعرخوانی به زبان خرزوقی

یکی از نویسندگان و پژوهشگران زبان خرزوقی نیز می گوید: «در گویش خورزوقی محل به کار بردن فعل و فاعل در جمله و مصدر و جمع و ضمیر با فارسی متفاوت است، اگرچه بسیاری از واژه ها یا از فارسی وام گرفته شده اند. یا مشابه آن “بسیاری از این میراث زبانی به دلیل مرگ سخنوران قدیمی از بین رفته است و به سختی می توان افرادی بومی را یافت که حافظه قوی برای انتقال آن داشته باشند.”

به گفته یدالله میرزایی، گویش شامل تمام جنبه های یک زبان مانند دستور زبان، تلفظ و نوشتار است، اما لهجه بیشتر بر جنبه تلفظ تمرکز دارد. گویش ها علاوه بر اینکه بخشی از فرهنگ هستند، گنجینه ای از واژه های قدیمی و ریشه های زبان فارسی را حفظ کرده اند.

کارشناس میراث ناملموس اصفهان نیز تاکید می کند: حفاظت از آن مهمتر از ثبت یک گویش به عنوان میراث ناملموس است.

برپایی جشنواره بومی محلی، انجمن ادبی شعر به گویش خورزوقی و برپایی مسابقه شعر خرزوقی از دیگر اقدامات برای پویایی این گویش است. حجت الله ذکاوتمند همچنین پیشنهادی برای حفظ لهجه های محلی دارد: «در مهدکودک ها و مدارس ابتدایی شهر و روستاهای کشور ساعتی برای صحبت با گویش محلی در نظر گرفته شود تا بچه ها از تکلم لهجه محلی خجالت نکشند و به یاد داشته باشند. کلمات.”

گویش های مختلف در اصفهان

نگاهی زبان شناسانه به اصفهان نشان می دهد که خوانسار و روستاهای اطراف آن، گلپایگان و روستای وانشان، میمه و روستاهایی مانند ویو، اذان و وزوان گویش های متنوعی دارند. در منطقه کاشان گویش های نابی مانند ابوزیدآبادی به چشم می خورد. در شرق اصفهان از جمله نطنز و آبادی‌های اطراف، اردستان، نایین، جرقویه، گز، برخوار و قمشچه نیز گویش خاص خود را دارند. فقط در مناطقی مانند گز و خوانسار مردم هنوز با افتخار به گویش محلی خود صحبت می کنند. حجت الله ذکاوتمند، کارشناس میراث ناملموس اصفهان به همشهری می گوید: گویش های محلی میمه، گز، ابوزید آباد آران و بیدگل ثبت ملی شده است. خورزوق با داشتن پیشینه ای کهن و آثار تاریخی به دلیل وجود کارگاه های هنر خوشنویسی روی پارچه به عنوان پایتخت هنر خوشنویسی ایران نیز شناخته می شود.