علی صمدی (خبرنگار); تقدیس مرگ البته نه به فرهنگ اسلامی و نه به فرهنگ ایرانی مربوط است. در فرهنگ اسلامی در مورد مشاغل قبرستانی و مسائلی چون تدفین، دفن و دفن و کفن ذکر شده است و در فرهنگ ایرانی نور و شادی و شادی محور اصلی اعتقادات و نگرش هاست. حالا جذابیت و فایده برنامه سازان تلویزیون در خلق صحنه های آمیخته با قبر و کفن چیست. شاید به قول میرزا آقاسی این چاه برای کسی آب نداشته باشد و برای عده ای نان داشته باشد.
متأسفانه پرداختن به مسائل قبرستانی و تاکید بر مراحل مختلف آن در صدای برنامه مختص این برنامه نیست و به قول خودشان در بیشتر سریال ها و فیلم های تلویزیونی بر این «آیتم» تاکید می شود. کمتر سریال تلویزیونی و تلویزیونی را می توان یافت که در آن سکانس های گورستان پرو وجود نداشته باشد. حتی در مجموعه های طنز تلویزیونی مانند «اس ام اس سرزمین باقی مانده» یا «متهم» شاهد چنین سکانس هایی هستیم.
به راستی که نویسندگان و کارگردانان ما چه انرژی در طراحی و بازآفرینی سکانس های گورستان دارند!
جزئیات زندگی، فریادهای بازیگران زن، خاک روی پاشیدن، اجساد، اجساد در گور، نماهای هنری پیچیده از خاک روی جسد از زاویه پایین، هر کدام با وسواس هنری شگفت انگیز و جزئیات کامل در سریال های ما کار می کنند. اشتهای عجیب کارگردانان ما در ایجاد انزجار راضی است. (اگر کارگردانی مانند هیچکاک را استاد ژانر ترسناک می نامند، برخی از کارگردانان استاد ژانر ژانر هستند)
حضور بازیگر اصلی در قبرستان و چمباتمه زدن در کنار مزار پدر و مادر یا همسر در کنار دلهای بلند و اشک آلود نیز سکانسی کلیشه ای است که کمتر کارگردانی می کند.
البته مرگ یک واقعیت جدی در مسیر زندگی است و هیچ هنرمندی نمی تواند از کنار آن بگذرد یا از زندگی دست بکشد و موضوع مرگ به عنوان یک اصل اخلاقی پذیرفته شده است، اما چه پدیده ای با چگونگی بیان آن متفاوت است. این است و چقدر هنر بیشتر می گوید چه بگویم.
مرگ یک زندگی اجتناب ناپذیر و واقعی است. در حدیث ما مزرعه داریم و کار در مزرعه قوت نشاط می خواهد. وظیفه هنرمند دمیدن روح شادی و نشاط در جامعه است.
