اکبر مختاری ، یک متخصص در روابط بین الملل ، در یادداشتی در روزنامه نوشت:
ماه ژوئیه ، با اعلام توافق هسته ای بین ایران و پنج کشور به علاوه یک ، فضای امیدوارانه ای در کشور وجود داشت که در آن هیجان و هیجان زیادی در زمینه های تهران وجود داشت. اگر در آن زمان به آن جوانان خوانده می شد ، یک جنگ ده ساله برگزار می شد ، و ما باید منتظر یکی از بندهای مهم در داخل و اجرای آن باشیم تا بتوانیم از این ابزار بخندیم.
ما به یاد نداشتیم که در طول اجرای کارگزاری ، شرکت های اروپایی برای بررسی مزیت سرمایه گذاری و برخی به ایران می آمدند و برخی انتظار داشتند که یک شرکت آمریکایی بیاید. البته ، مک دونالد شاخه ای از کیش را روایت کرد. اما به سرعت ، با اظهارات مؤسسات مربوطه ، او آن را بست و رفت.
با توافق انتظار تورم ، بسیاری از صنفی ها و تولید کنندگان منتظر اخبار خوب آینده بودند. اما این شادی بیش از دو سال دوام نیاورد. دو سال پس از توافق کارگزاری ، این روند با عزیمت رئیس جمهور دونالد ترامپ تغییر کرد. تحریم های یک جانبه ایالات متحده با بحران های اقتصادی ایران روبرو شد و این کار به جایی رسید که سیاست نفت ایران در مورد نفت ایران کمتر از سیصد هزار بشکه نفت در روز فروخته شد.
در مواجهه با عزیمت و تحریم های یک جانبه ترامپ ، جمهوری اسلامی ایران راه حل فاصله از تعهدات براجامی بوده است. افزایش درصد غنی سازی یکی از این اقدامات مهم بود. پس از ریاست جمهوری بایدن ، ایران بار دیگر به رئیس جمهور دونالد ترامپ مشغول شد. ترامپ که از مذاکره صحبت می کرد. اما هیچ اطمینان وجود نداشت.
برگ بازی ایران چهارصد کیلوگرم اورانیوم غنی سازی 60 درصد بود که هم اکنون می تواند با کاهش غنی سازی زیر چهار درصد و تحویل اورانیوم غنی شده به یک کشور سوم به توافق نامه نزدیک شود! اتفاقی که افتاد کاملاً به دلیل تقاضای ایالات متحده برای غنی سازی صفر درصدی بود. دو ماه مذاکره و عدم موفقیت غیر ضروری ، فضای اسرائیل و ایالات متحده را برای حمله به ایران و مراکز هسته ای آن فراهم کرد.
جنگ دوازده روزه علیه ایران اتفاق افتاد زیرا ایران بیش از یک سال قبل و بعد از 7 اکتبر در خاورمیانه و اسرائیل متفاوت بود. اسرائیل ، که دیگر از هیچگونه ترور و کشتار مخالفان نمی ترسید ، تقریباً همه نیروهای پروکسی و نزدیک به ایران را نابود کرده یا تضعیف کرده است. اگر در فضای پس از اکتبر یک خاورمیانه کاملاً متفاوت داشتیم. در دوره دوازده روز بعد از جنگ ، ما همچنین روند متفاوتی را در برنامه هسته ای ایران مشاهده می کنیم.
در فضای دوازده روز بعد از جنگ ، ایران دوباره غنی سازی صفر را رد می کند و یکی از کارتهای مهم آن ، مراکز غنی سازی مهم آن ، در یک وضعیت بسیار آسیب دیده مشاهده می شود. از یک طرف ، قدرت نیروهای پروکسی در ماه اکتبر وجود ندارد و از طرف دیگر ، مراکز غنی سازی دیگر مانند یک دوازده روزه نیستند. در چنین شرایطی ، دوباره خطر جنگ وجود دارد و اروپا و سه قدرت اصلی آن فعال سازی مکانیسم ماشه نامیده می شوند.
مکانیسم ماشه مکانیسم موجود در اخوان المسلمین بود که اگر یکی از اعضای اخوان در مورد نادیده گرفتن تصمیمات جمهوری اسلامی ایران جدی باشد ، می تواند آن را با نامه ای به شورای امنیت در حدود یک ماه فعال کند. یکی از ویژگی های خاص مکانیسم ماشه این است که هیچ یک از اعضای اخوان المسلمین قادر به وتو کردن آن نیستند و این مکانیسم پس از یک بازه زمانی خاص با ارسال فعال می شود. قبل از پایان اکتبر زمانی است که می توان مکانیسم ماشه را فعال کرد. در غیر این صورت ، طبق تعهدات طرفین در بریگام به جز ایالات متحده ، زمان فعال شدن آن از بین می رود.
این روزها ، برخی از داخل کشور در تلاشند مکانیسم ماشه را به عنوان سخنان دوران محمود احمدی نژاد ، که تحریم ها را “کاغذ” می نامند ، فعال کنند و ما دیدیم که چنین ادبیاتی در اقتصاد کشور ما در همه ابعاد وجود دارد. مطابق با فعال سازی مکانیسم مورد هسته ای ایران ، پرونده هسته ای ایران تحت فصل 7 منشور سازمان ملل متحد می رود و کلیه قطعنامه های تحریم های قبلی شورای امنیت سابق سازمان ملل مجدداً علیه ایران فعال می شود.
مطابق با ماده چهل و دو فصل 7 منشور سازمان ملل ، اعضای شورای امنیت ممکن است ایران را عامل مهمی در برابر صلح و امنیت بین المللی و اجرای اجماع جهانی برای جنگ علیه ایران بدانند.
ایران محبوب ما از عواقب و تحریم های یک جانبه ترامپ بسیار آسیب دیده است و جنگ دوازده روزه دردناک تر وضعیت اقتصادی و سیاسی این کشور را در وضعیت ابهام قرار داده است.
زمان آن رسیده است که همه مقامات سیاسی ، دیپلماتیک ، اقتصادی و نظامی تمام تلاش خود را انجام دهند تا مکانیسم ماشه فعال نشود. در غیر این صورت ، تلخی این وضعیت همه از ملت ایران تا سرزمین آهورایی ایران وجود خواهد داشت و عواقب فعال سازی آن می تواند خطرات جدی برای کشور داشته باشد.
