به گزارش ایسنا، عمل ریتمیک پلک زدن به تیزبینی ما کمک می کند. پلک زدن در ابتدا فقط در علم بینایی مورد مطالعه قرار گرفت، اما اکنون به عنوان یک سیگنال ظریف از نحوه مدیریت توجه و منابع مغز، حتی زمانی که ما به چیزی گوش می دهیم، شناخته می شود.
دانشمندان می گویند که با دشوارتر شدن گوش دادن، کمتر پلک می زنیم و هر مکث نشان دهنده تمرکز و هوشیاری بیشتر است.
به گزارش نیواطلس، محققان دانشگاه کنکوردیا دو آزمایش را برای بررسی چگونگی تغییر پلک زدن در پاسخ به انواع مختلف محرک ها انجام دادند. محققان فرض کردند که پلک زدن چیزی بیش از یک پاسخ مراقبت از چشم است. پلک زدن نیز ممکن است نشانه کوچکی از فعالیت مغز باشد.
یافتههای این مطالعه نشان میدهد که پلک زدن با تفکر مرتبط است و به ما کمک میکند صدای مزاحم پسزمینه را نادیده بگیریم تا بتوانیم روی یک نفر که در یک اتاق پر سر و صدا صحبت میکند تمرکز کنیم.
مطالعه آنها نشان داد که وقتی سختتر گوش میدهیم، کمتر پلک میزنیم و در لحظاتی که مهمتر است، چشمهایمان را باز نگه میداریم، بهویژه زمانی که سر و صدا درک آن را سختتر میکند.
پنه لوپه کوپال، نویسنده اصلی این مطالعه، میگوید: «ما میخواستیم بدانیم که آیا پلک زدن تحت تأثیر عوامل محیطی قرار میگیرد و چگونه با عملکرد اجرایی مرتبط است. به عنوان مثال، آیا یک زمان استراتژیک برای پلک زدن فرد وجود دارد تا آنچه گفته شده را از دست ندهید؟
دو گروه از شنوندگان، شامل 21 نفر در آزمایش اول و 28 نفر در آزمایش دوم، در آزمایشگاهی آرام در فاصله 2 متری از صفحه نمایش 35 اینچی نشستند و با استفاده از عینک های ردیاب چشم، هر پلک زدن به دقت ضبط شد و زمان دقیق شروع و پایان آن ثبت شد و پلک زدن ها به شاخص های کوچک توجه تبدیل شد.
در آزمایش اول، 21 نفر به 80 جمله با مقادیر مختلف نویز پس زمینه گوش دادند، در حالی که روشنایی ثابت باقی ماند. در آزمایش دوم، 28 شرکتکننده به 120 جمله در دو سطح صدای پسزمینه (آرام و بلند) گوش دادند، اما روشنایی بین تاریک، متوسط و روشن متفاوت بود.
نتایج نشان داد که وقتی برای شنیدن صحبت در مکانهای پر سر و صدا تلاش میکنیم، چشمان ما داستانی را بیان میکند. پلک زدن کند می شود و هر مکث نشانه ای آرام از تلاش ذهنی است.
محققان دریافتند که این اثر در محیطهای بسیار روشن یا بسیار تاریک قویتر است، جایی که چشمهای ما به نور شدید حساستر به نظر میرسد و باعث میشود کاهش پلک زدن شدیدتر از نور ثابت و متوسط باشد.
کوپال گفت: «ما به طور تصادفی پلک نمی زنیم. در واقع، هنگامی که اطلاعات برجسته ارائه می شود، به طور سیستماتیک کمتر پلک می زنیم.
آزمودنی ها هنگام گوش دادن فعالانه به جملات کمتر از لحظات قبل یا بعد از آن پلک می زدند، و این سرکوب در شلوغ ترین محیط هایی که دنبال کردن گفتار سخت تر بود، بارزتر بود.
اگرچه میزان پلک زدن بین سوژه ها بسیار متفاوت بود (از 10 تا 70 پلک در دقیقه)، الگوی کلی واضح بود: پلک زدن کمتر نشان دهنده تلاش برای گوش دادن به صدا بود.
نویسندگان خاطرنشان کردند که پلک زدن می تواند به عنوان یک معیار تکمیلی برای ارزیابی گوش دادن پرتلاش عمل کند.
مطالعات قبلی در مورد رفتار چشم بیشتر بر اندازه مردمک تمرکز داشت و پلک زدن را نادیده می گرفت. این مطالعه داده ها را دوباره بررسی کرد و دریافت که زمان و دفعات پلک زدن می تواند نشان دهنده تلاش مغز باشد. نرخ پلک زدن یک روش ساده و کم تلاش برای اندازه گیری تفکر، هم در آزمایشگاه و هم در زندگی روزمره است.
محققان خواستار مطالعات عمیق تر برای مشاهده نحوه عملکرد الگوهای پلک زدن در کارهای پیچیده تر و در گروه های مختلف مردم هستند. آنها همچنین می خواهند لحظه دقیقی را پیدا کنند که پلک زدن باعث می شود مناظر یا صداها را از دست بدهیم و نشان دهند که این مکث های کوچک چگونه بر تجربه ما از جهان تأثیر می گذارد.
این یافته ها در مجله Trends in Hearing منتشر شده است.
