این روزها بازار کنسرت ها بسیار داغ است و یکی از این اجراها از شب گذشته با پیش فروش یک هفته ای بلیت در کاخ سعد آباد روی صحنه رفته و عوامل هنری و اجرایی آن به مخاطبان معرفی نمی شوند. یا از طریق سایت فروش بلیط یا از طریق رسانه ها. نمی کند، که احتمالاً دلیل اصلی اختلال و برنامه ریزی نشده دقایقی قبل از اجرا است.
به گزارش ایسنا، کنسرت نمایش «سیصد» که تاکنون دو بار به تهیه کنندگی محمدحسین توتونچیان و به تهیه کنندگی محمدحسین توتونچیان روی صحنه رفته است، هر بار جنجال به پا کرده است. در حال حاضر این دوره از این قاعده مستثنی نیست و از زمان اعلام این دوره عوارض زیادی را به همراه داشته است. حواشی به دلیل قیمت بلیت ها، محل اجرا، حضور گسترده چهره ها، خواننده، زرق و برق زیاد، خوانندگی سهراب پورناظری روی صحنه و ….
در این دوره اما حواشی با تغییر تهیه کننده از توتونچیان به تمورث پورنظیری شروع کرد و با شایعه کناره گیری محمد رحمانیان از این پروژه به عنوان کارگردان و نویسنده ادامه داد. البته اعلام قطره ای بازیگران در حالی که بلیت فروشی این پروژه آغاز شده بود بحث برانگیز بود.
در واقع به گفته منابع غیررسمی، به نظر می رسد ابتدا محمد رحمانیان که یکی از نام آوران عرصه تئاتر است، در هفته های اول نویسندگی و کارگردانی اثر را بر عهده داشته است، اما بعدها به دلیل او به دلایلی با برادران پورنظیری مشکل داشت و مایل به ادامه همکاری بود. نه با گروه
از سوی دیگر طبق آنچه اعلام شده بازیگران مطرحی چون گوهر خیراندیش، علی نصیریان، بهرام افشاری، نوید محمدزاده و بهرام رادان در این پروژه حضور خواهند داشت اما به نظر می رسد حضور آنها در این اثر بیشتر باشد. به دلیل حضور رحمانیان در پروژه به عنوان کارگردان. این بوده که معلوم نیست بعد از یک شب اجرای بدون کارگردان همکاری آنها با «سیصد» ادامه پیدا کند یا خیر؟
همچنین این پروژه تاکنون خواننده ای را به مخاطبان معرفی نکرده است و شنیده ها حاکی از آن است که دو برادر پورنظری خوانندگی را بر عهده خواهند داشت.
هرچند خوانندگی پورناظری جای بحث دارد. درست است که در مورد توانایی پورناظری به عنوان یک نوازنده و آهنگساز بحثی نیست، اما واضح است که آهنگساز ماهر لزوما خواننده خوبی نیست.
اما فراموش نکنیم که این گونه طرح ها که بیشتر به مدت طولانی تمدید می شوند و با جذب افراد مشهور درآمد بالایی دارند، بیشتر جنبه مالی دارند تا اجرای کار فرهنگی و هنری. البته این پروژه در گام اول که با عنوان «سی» روی صحنه رفت، نمونه قابل قبولی از یک کنسرت نمایشی باکیفیت بود، با این حال ترکیب همایون شجریان و سهراب پورناظری می تواند جذابیت شنیداری و هنری قابل قبولی داشته باشد. .
البته حضور چهره ها به تنهایی می تواند عاملی برای جذب مخاطب باشد، مخاطبی که ممکن است لزوما به کیفیت کار اهمیتی ندهد یا حتی متوجه سطح کیفی اثر نشود و صرفا برای ایجاد محتوا در اجرا حضور پیدا کند. فضای مجازی و به زبان رایج «آشپزی» برای یافتن اما احتمالاً بخش عمده ای از جامعه در مکانی با چنین دسترسی سختی نتوانند بلیت چنین اجرایی بخرند و البته نخواهند بود. نگران آن است. وگرنه اگر قرار است یک اثر فرهنگی و هنری باکیفیت تماشا کنیم باید بدانیم کارگردان و خواننده اثر کیست و برای چه خروجی قرار است برای هر صندلی در آن لوکیشن سخت 900 هزار تومان هزینه کنیم!
