اثاثه در قلب تهران ، جایی که خیابان های یوسف آباد یک صفا مخصوص به شهر می دهد ، یک دروازه آرام و خطرناک وجود دارد. باغ شفق قطبی. بنیانگذار این باغ Sadegh Rezazadeh Shafaq بود ، که در یک باغ متعلق به Mostofi Al -Mamalek ، یکی از برجسته های برجسته Qajar ساخته شده بود ، اما آنچه به این باغ هویت منحصر به فرد داد نه تنها تاریخ آن بلکه معمار کامران تاباتابای دیبا بود.
به گفته به گزارش میهن تجارت ، باغ شفاق ، در سال 3 و سه سال بعد طراحی شده است. مجموعه ای که نه تنها یک فضای سبز بلکه الگویی برای تعامل فرهنگی و اجتماعی بود. مسیرهای مارپیچی ، تپه های کوچک و ترکیب هوشمندانه گیاه و آب به شکل نهر ، چشمه و آبشار فضایی فراتر از یک باغ شهری ایجاد کردند. یک تجربه خالص از معماری و طبیعت.
مرکز فرهنگی شفاق با کتابخانه ، سالن اجتماعات ، کارگاه های نقاشی کودکان و مراکز مشاوره اجتماعی ، نه تنها مکانی برای تفریح ، بلکه یک نقطه کانونی برای توسعه فکری و فرهنگی شهروندان است. دیبا ، در طراحی این مجموعه ، معماری سنتی ایرانی را با عنصر مدرنیته در هم تنیده است. استفاده از آجری ظریف در ساختمانها ، ترکیبی از دیوارهای سنگی با فضای سبز و حفظ ساختمان باغ قدیمی همه شواهدی از این احترام به گذشته و نگاهی به آینده بود.
در طراحی پارک ، دیبا به جای استفاده از مسیرهای مستقیم و یکنواخت ، جاده های مارپیچ و یک دسته از درختان سرسبز را در نظر گرفت. این ترفند هوشمندانه باعث ایجاد حس حرکت در جو بی نهایت می شود ، گویی هر قدم در این باغ یک سفر کوچک در قلب تاریخ و فرهنگ است.
دیبا به جای از بین بردن ساختمان باغ قدیمی و پاکسازی گذشته ، آن را به آینده پیوند داد. امروز ، مرکز فرهنگی و فرهنگی شفاق هنوز یکی از نمادهای نوسازی فرهنگی ایران است. جایی که درختان آن شاهد روزهای پررونق تهران باستان هستند و مسیرهای آن خاطره هایی از نسل های مختلف دارد. این باغ فقط یک فضای سبز نیست. این پلی بین گذشته و آینده ، بین سنت و مدرنیسم ، بین صلح و پویایی است.
