پیش فروش بلیت نمایش موزیکال «سیصد» در حالی آغاز شده است که هنوز برخی از بازیگران این اثر از جمله کارگردان آن معرفی نشده اند.
به گزارش ایسنا، چنین اتفاقی اگر بی سابقه نباشد، قطعاً نادر است، زیرا پیش فروش بلیت یک اثر هنری، چه تئاتر و چه کنسرت موسیقی، زمانی آغاز می شود که همه اعضای گروه به طور قطعی شناسایی شوند تا مخاطب می داند که برای تماشای چه چیزی قرار است بپردازد. و چه کسی قرار است محصول هنری را تماشا کند؟
این اثر نمایشی موزیکال به عنوان پروژه ای توسط سهراب پورناظری با حضور نوید محمدزاده، بهرام افشاری و بهرام رادان به عنوان بازیگر معرفی و اعلام شده است و قرار است بازیگران دیگری نیز در کنار آنها به ایفای نقش بپردازند، اما عجیب است که در اخبار پیش فروش نام کارگردان اعلام شده است، نه نام سایر بازیگران و نه حتی نام نویسنده، اما در عوض نام حامیان مالی اثر به چشم می خورد. هرکس کوچکترین نسبتی با کار هنری داشته باشد می داند که انتخاب اعضای گروه با کارگردان است. اگرچه سرمایه گذاران نیز نظر خود را تحمیل می کنند و گاه گزینه های خود را در این زمینه تحمیل می کنند، اما در هر صورت باید در اولین قدم مدیری وجود داشته باشد که سرمایه گذار نظر خود را به او تحمیل کند.
قرار نیست با شک و تردید به پروژه ای نگاه کنیم که هنوز دیده نشده و اطلاعات زیادی از آن نداریم، اما همین خبر ساده با نام سه بازیگر سرشناس کافی است تا به دستمان برسد. موضوع اصلی بیش از هر چیز دیگری بحث اقتصادی است.
در زندگی امروزی کمتر کسی است که به دنبال قداست هنر باشد یا هنرمندان را حرفه ای بداند که در گوشه ای بنشینند و بی خیال ثروت دنیا به خلق هنر بپردازند. این باورها نخ نما شده و حالا هیچ عقل سلیمی نمی تواند با بازده اقتصادی و سودآوری یک اثر هنری مخالفت کند، بلکه فقط به فکر پول درآوردن و جذب مخاطب با نام چند سلبریتی است و دیگر خبری از آن اثر هنری نیست. . اگر این کار را نکند جای تعجب و پشیمانی است.
این روزها بازار کنسرت تئاتر بسیار داغ شده و بسیاری از تئاترها چنین آثاری را روی صحنه دارند. ظاهراً مخاطب دارد و فروشش تضمینی است که آسیب شناسی آن جای بحث دارد و در این نوشتار نمی گنجد، اما این نوع برخورد با مخاطب پدیده ای نوظهور است; برای اینکه علناً نشان دهیم که در چشمان بلیط به او نگاه می کنیم.
از زمانی که بحث خصوصی سازی تئاتر مطرح شد، نه تنها هنرمندان نسل های قبل، بلکه هنرمندان نسل متوسط نیز هشدار دادند که دولت نباید به بهانه خصوصی سازی، حمایت خود را از تئاتر قطع کند که نتیجه آن همان وضعیتی که امروز شاهد آن هستیم. این که پول حرف اول و آخر را می زند و مخاطبی که گروه های تئاتری با کمترین امکانات تبلیغاتی و با خون خود دو سه دهه به سالن ها آوردند و چنین سرمایه انسانی ارزشمندی را به چنگ آوردند، حالا این گونه بی احترامی می شود.
