به گزارش میهن تجارت، بازی های آسیایی ناشنوایان مالزی در حالی به پایان رسید که تیم ملی تکواندو ایران با وجود همه چالش ها و سختی ها موفق شد عملکرد درخشانی از خود به نمایش بگذارد. ضمنا علی نادعلی سرمربی تیم ملی تکواندو پوکه ناشنوایان ایران از پشت صحنه این مسابقات از سختی های اردوهای تدارکاتی و مسائلی که در روند برگزاری مسابقات پیش می آید می گوید. وی همچنین با اشاره به مشکلات ساختاری و عدم حمایت کافی از ورزشکاران ناشنوا، دیدگاه‌های متفاوتی را درباره ورزش حرفه‌ای ایران مطرح کرد.
ایمنا: آقای نادعلی در مورد بازی های آسیایی ناشنوایان توضیح دهید. مطمئنم سختی ها و کمبودهایی وجود داشت اما با وجود همه مشکلات نتیجه خوبی حاصل شد.
نادعلی: در ابتدای صحبتم می خواهم از شما تشکر کنم که این فرصت را به ما دادید. شما سخت کار می کنید و شاید برخی از وقایع رخ داده در مالزی را منعکس کنید و در جایی ذکر نشده است. اردوی آماده سازی تیم ملی ناشنوایان از حدود دو ماه پیش آغاز شده است. مرحله اول این اردو به میزبانی هیات ورزش های ناشنوایان استان اصفهان برگزار شد و تیم کشورمان به مدت یک هفته در اصفهان حضور داشت. همچنین مسابقات انتخابی “کیوروگیدر اصفهان نیز برگزار شد و در نهایت تیم تکواندو در این استان بسته شد. البته استان هایی هم بودند که قرار بود میزبان اردوی تیم ملی باشند که خلف قول داد. بعد از اصفهان همه اردوهای ما در فدراسیون ناشنوایان برگزار شد. این نشان می دهد که میزبانی کار دشواری است. حتی بازی های آسیایی ابتدا قرار نبود در مالزی برگزار شود، اما ورزشکاران انجمن جهانی و کنفدراسیون آسیا را متقاعد کردند که بازی ها در مالزی برگزار شود. سطح رقابت بسیار بالا بود. مثل بهزاد امیری که الان در جمع ماست، همه ورزشکاران شرکت کننده سرشناس و صاحب عنوان جهانی بودند. کیفیت یک مسابقه توسط شرکت کنندگان آن تعیین می شود و این دوره از مسابقات از سطح کیفی بسیار بالایی برخوردار بود.
ایمنا: شما گله هایی از میزبانی مالزی داشتید. توضیح می دهید
نادعلی: از آنجایی که مالزی آمادگی برگزاری این مسابقات را نداشت، مسائلی پیش آمد که حرفه ای نبود و ما را هم آزار داد، اما تاثیری در نتیجه کاروان نداشت. البته در برخی موارد به ورزشکاران آسیب وارد شد. مثل مشکل داوری که در بازی بهزاد امیری با حریف کره ای به وجود آمد اما به هر حال کار ما یک کار تیمی است و خوشحالیم که تیم ایران قهرمان آسیا شد.
ایمنا: در گفت و گو با سایت فدراسیون گفتید که «برخی موارد در این مسابقات مشخص نبود»، بیشتر توضیح می دهید؟
نادعلی: ما به عنوان کادر فنی تیم نگاه متفاوتی به این موضوع داریم. وقتی با 24 ساعت تاخیر به مالزی رسیدیم، فقط دو ساعت بعد از فرود پرواز به جلسه رفتیم. از همان ابتدا احساس می شد که برخی از برگزارکنندگان مسابقات نسبت به تیم ایران موضع دارند. وقتی جلسه شروع شد، انتظار داشتیم قرعه کشی شود، اما برگزارکنندگان مسابقات یک فایل پاورپوینت را نشان دادند. انگار در یک کنفرانس علمی هستیم و برگزارکنندگان در حال ارائه مقاله هستند. در حالی که قرار بود از جزئیات قرعه کشی مطلع شویم و ببینیم چه اتفاقی می افتد. برای قرعه کشی بخش “پوکهبه محل برگزاری رفتم. همانطور که می دانید، در پوکه ورزشکار باید فرم های تکواندو را اجرا کند. ما هشت فرم داریم که یکی از آنها به قید قرعه انتخاب و اجرا می شود. هر فرمی سختی ها و چالش های خاص خود را دارد و این موضوع ورزشکاران را به چالش می کشد. قرعه کشی انجام شد و فرم ها مشخص شد. منتظر ترسیم نفرات بعدی بودیم که ناگهان دوباره یک فایل پی دی اف نمایش دادند و نقاشی انجام نشد. وقتی با دقت نگاه کردم، متوجه شدم که میز از قبل بسته شده است. اعتراض کردم و گفتم قرعه کشی با حضور ما انجام شود. ضمن احترام به جامعه ناشنوایان باید بگویم این افراد ترفندهای خاص خود را دارند. اگر نمی خواهند چیزی را بشنوند، آن را نمی شنوند. آن روز هم این اتفاق افتاد. هر چه اعتراض کردیم، بحث را به سمت زبان بردند و مدعی شدند که «ما نمی فهمیم چه می گویید» من تمام تلاشم را کردم. در این قرعه کشی پنج مربی و مدیر تیم نیز حضور داشتند. با این حال، هر چه بیشتر دقت کردم، بیشتر متوجه شدم که قرعه کشی های ایران از پیش تعیین شده است. جدول به گونه ای طراحی شده بود که ورزشکاران مورد نظر آنها در فینال با یکدیگر دیدار کنند و در مراحل اولیه با یکدیگر روبرو نشوند. قرعه کشی پوکه با این کار تمام شد و نوبت به تساوی رسید کیوروگی رسید امیدوار بودیم این بار شرایط فرق کند، اما باز هم یک فایل پی دی اف را نشان دادند. در این لحظه متوجه شدیم که همه بازیکنان ایران باید در دور اول یا دوم به مصاف حریفان کره ای بروند. در آن سوی جدول، ورزشکاران ازبکستان بدون چالش پیش رفتند تا در نهایت شاهد فینال بین کره و ازبکستان باشیم. یکی طلا می گیرد و دیگری نقره. وقتی بیشتر اعتراض کردم به من گفتند: تو در این جلسه نیستی و باید سکوت کنی. کم کم فضای جلسه علیه من تغییر کرد و آنها متوجه شدند که من تیم خود را دست کم گرفته ام. در حالی که منظورم فقط عدم شفافیت در برگزاری مسابقات بود. شفافیت یعنی همه چیز جلوی چشم مسئولان فنی نگه داشته شود. در مسابقاتی که جدول از قبل تعیین شده است، قرعه کشی باید شفاف و با حضور مسئولان فنی باشد. وقتی اصرار کردند که «همین که هست» من هم به این نتیجه رسیدم که همه چیز از قبل مشخص شده بود. این موضوع در روزهای برگزاری مسابقات مشخص شد و شاهد تعصباتی بودیم.
ایمنا: نظر شما درباره «ورزش حرفه ای» در ایران چیست؟
نادعلی: ورزش در ایران حرفه ای نیست. من 20 سال است که در این زمینه هستم. هر وقت ورزشکاران رشته های دیگر در مورد فوتبال صحبت می کنند، حملات علیه آنها شروع می شود، “چرا خودت را با فوتبال مقایسه می کنی؟” من هم این موضوع را قبول دارم و بحث فوتبال را کنار می گذاریم. چرا که فوتبال تبدیل به یک صنعت شده و در برخی کشورها حتی به عنوان یک ابزار سیاسی از آن استفاده می شود. اما موضوع این است که من 30 سال از عمرم را در این زمینه گذرانده ام و هیچ درآمدی از آن ندارم. یک ورزشکار زمانی حرفه ای است که بتواند از ورزش خود درآمد کسب کند. ما در ایران از ورزش درآمدی نداریم. به عنوان سرمربی تیم ملی وقتی از مسابقات برمی گردم باید سریعا به فکر درآمدزایی و برگرداندن زندگی به روال عادی در کمترین زمان باشم. خانواده و همسرم کمک زیادی به من می کنند، اما این وضعیت در درازمدت پایدار نیست. در دیدار سالانه با رئیس جمهور می بینیم که چکیده ورزش ایران در یک سالن جمع می شوند. آیا رسیدگی به این افراد سخت است؟ البته از برخی ورزشکارانی که در این جلسه حضور دارند حمایت می شود اما مشکل اینجاست که همه ورزشکاران تحت پوشش نیستند. ورزشکاران ناشنوا بخشی از آنها همان گروه هستند; کسانی که حمایت نمی شوند. تصور کنید یک قهرمان بعد از این همه هیاهو، تشویق و انرژی مثبت در مسابقات، به زندگی عادی خود بازگردد و با خود بگوید: “دیگر هیچ هدفی وجود ندارد، نه کسی مرا لمس می کند و نه کسی مرا می بیند.” این شرایط بسیار سخت است و بیشتر قهرمانان ما به همین دلیل دچار آسیب های روحی می شوند. زندگی یک ورزشکار بسیار دشوارتر از زندگی مردم عادی است. همه از ما توقع دارند و می گویند: اگر بهزاد امیری در بازی های آسیایی برنز گرفت باید در المپیک طلا بگیرد. در عین حال خود ورزشکار بیش از هرکس دیگری از خود انتظار دارد. اما واقعیت این است که دیگر قدرتی باقی نمانده است. ما هم انسان هستیم و آستانه تحمل داریم.
ایمنا: اگر نکته یا مطلبی هست که در سوالات ما به آن پرداخته نشده است و مایل به ذکر آن هستید لطفا بیان کنید.
از اصحاب رسانه تقاضا دارم از ورزشکاران ناشنوا و کم شنوا حمایت کنند و صدای این ورزشکاران باشند. این ورزشکاران باید امسال به المپیک اعزام شوند. امیدوارم این ورزشکاران به خواسته های بحق خود برسند و با آمادگی کامل به المپیک اعزام شوند.
گفتگو از: هادی حسینی، خبرنگار ایمنا
